Studia wyższe są prowadzone w dwóch typach uczelni: w uniwersytetach (Yliopisto/Universitet) oraz zawodowo ukierunkowanych politechnikach (Ammattikorkeakoulu/Yrkeshogskola), które często nazywane są uniwersytetami nauk stosowanych. Każdy z sektorów ma swój profil: uniwersytety kładą nacisk na badania naukowe i dydaktykę, natomiast w politechnikach przyjęto podejście w większym stopniu uwzględniające nauczanie praktyczne.
Prawo do ubiegania się o przyjęcie na wszystkie kierunki studiów zapewnia fińskie świadectwo maturalne. O przyjęcie na wszystkie kierunki studiów w uniwersytetach mogą również ubiegać się osoby posiadające tytuł zawodowy uzyskany w fińskiej politechnice, kwalifikacje zawodowe na poziomie policealnym lub kwalifikacje zawodowe uzyskane po ukończeniu co najmniej 3-letniego cyklu kształcenia. Uniwersytety mogą także przyjmować kandydatów, którzy ukończyli wymagane przez daną uczelnię studia na uniwersytecie otwartym lub kandydatów, którzy według danej uczelni posiadają umiejętności i wiedzę niezbędną do podjęcia studiów.
Wstęp na studia na wszystkich kierunkach jest ograniczony zgodnie z zasadą „numerus clausus”. W przypadku, gdy liczba kandydatów znacznie przewyższa liczbę dostępnych miejsc, uniwersytety stosują różnego rodzaju kryteria rekrutacji - zazwyczaj są to dotychczasowe wyniki oraz egzamin wstępny.
Ogólnym warunkiem przyjęcia na studia w politechnikach jest ukończenie ogólnokształcącej szkoły średniej II stopnia lub okresu kształcenia zawodowego. Rekrutacja kandydatów na studia politechniczne odbywa się głównie na podstawie ocen szkolnych i doświadczenia zawodowego oraz, w wielu przypadkach, wyników egzaminów wstępnych. Wstęp na studia politechniczne II stopnia mają absolwenci odpowiedniego kierunku studiów I stopnia posiadający dodatkowo co najmniej 3-letnie doświadczenie w danym zawodzie.
Zgodnie z systemem przyznawania tytułów zawodowych w uniwersytetach, możliwe jest ukończenie studiów na niższym lub wyższym poziomie. Tytuł zawodowy na niższym poziomie, odpowiadający tytułowi licencjata (z podanym kierunkiem studiów, np. tytuł Bachelor opieki zdrowotnej, tytuł inżyniera), można uzyskać po 3 latach studiów (180 punktów). Tytuł zawodowy na poziomie wyższym na większości kierunków obejmuje 120 punktów, co odpowiada 2 letnim studiom w pełnym wymiarze podjętym pod ukończeniu studiów pierwszego stopnia. Uniwersytety prowadzą również studia podyplomowe kończące się uzyskaniem tytułów: „licencjat” (po ukończeniu nieobowiązkowych pomagisterskich studiów wyższych) i doktor (po ukończeniu studiów doktoranckich).
Studia prowadzące do politechnicznego tytułu zawodowego trwają 3,5 roku, co odpowiada 180-240 punktom ECTS, zależnie od kierunku studiów, a po ich ukończeniu studenci otrzymują dyplom licencjata w danej dziedzinie (np. dyplom licencjata służby zdrowia, dyplom inżynierski). Studia politechniczne II stopnia prowadzące do uzyskania dyplomu magistra trwają od 1,5 do 2 lat, co odpowiada 60-90 punktom ECTS. Warunkiem przyjęcia na studia politechniczne II stopnia jest dyplom licencjata w odpowiedniej dziedzinie i co najmniej 3 lata doświadczenia zawodowego. Na rynku pracy studia te traktowane są równorzędnie z uniwersyteckimi studiami magisterskimi. Tytuł zawodowy uzyskany po ukończeniu studiów politechnicznych II stopnia określa dziedzinę wykształcenia, np. magister kultury i sztuki.
poleca:
