Ustawa o Edukacji Publicznej wprowadza rozróżnienie między dziećmi/uczniami ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi, którym przysługuje specjalna opieka oraz dziećmi przejawiającymi problemy z adaptacją, uczeniem się i zachowaniem, którym przysługuje kształcenie wspomagające rozwój.
Na prośbę poradni pedagogiczno-psychologicznej Komisja ds. Rehabilitacji rozstrzyga, czy dziecko wykazuje specjalne potrzeby edukacyjne, czy problemy z adaptacją, uczeniem się i zachowaniem. Komisje mogą zalecić uczęszczanie przez ucznia do specjalnej klasy/placówki lub proponują kształcenie integrujące. Zgodnie z ustawą o równości szans, rodzice uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi mają prawo wyboru placówki oraz wpływ na decyzję o umieszczeniu dziecka w placówce. Od roku szkolnego 2008/09, Ustawa o Edukacji Publicznej zobowiązuje rodziców do korzystania ze specjalnej opieki pedagogicznej na prośbę nauczycieli.
Ze względu na zmiany kryterium w definiowaniu grup ze specjalnymi potrzebami edukacyjnym i, liczba dzieci i uczniów o specjalnych potrzebach zmalała o 3300 do roku szkolnego 2008/09. Spadek z 1.58% do 1.41 % dotyczył wszystkich dzieci i uczniów objętych edukacją przedszkolną, kształceniem podstawowym i średnim.
Kształcenie dzieci/uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi może się odbywać w terapeutycznych placówkach edukacyjnych, specjalnych placówkach edukacyjnych, a także w grupach przedszkolnych i klasach szkolnych o specyficznym programie nauczania, lub w grupach przedszkolnych i klasach szkolnych wraz z rówieśnikami niewykazującymi specjalnych potrzeb edukacyjnych. W roku szkolnym 2008/09, 5 000 dzieci ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi było objętych edukacją przedszkolną (71 % z nich w środowisku integracyjnym). W odniesieniu do całego kształcenia publicznego, około 55 % uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi było objętych kształceniem integrującym, podczas gdy 45 % uczęszczało do specjalnych klas lub grup.
poleca:
