Wykryto wodę magmową na Księżycu

"Przez wiele lat naukowcy wierzyli, że skały z Księżyca są "suche do szpiku kości", a woda wykryta w próbkach z misji Apollo musi być ziemskim zanieczyszczeniem" - przypomniała Rachel Klima, geolog planetarny z Johns Hopkins University Applied Physics Laboratory (APL) w Laurel, Maryland (USA), główna autorka pracy.

Jak tłumaczy badaczka, około pięć lat temu nowe techniki laboratoryjne wykorzystane do analizy próbek księżycowych doprowadziły do odkrycia, że wnętrze Księżyca nie jest tak suche, jak sądzono. Mniej więcej w tym samym czasie dane z sondy orbitalnej wykryły wodę na księżycowej powierzchni. Naukowcy przypuszczają, że woda jest cienką warstwą uformowaną na skutek oddziaływania wiatru słonecznego na powierzchnię Księżyca.

Powierzchniowa woda nie dała naukowcom informacji na temat wody magmowej z wnętrza Księżyca. Badaczom udało się jednak zidentyfikować pewne interesujące rodzaje skał w okolicach krateru Bullialdus. W 2009 roku instrument Moon Mineralogy Mapper (M3), pracujący na pokładzie sondy Chandrayaan-1, dokładnie sfotografował krater uderzeniowy Bullialdus. Krater ten jest położony w miejscu niezbyt korzystnym dla oddziaływania przez wiatr słoneczny.

W centralnym wierzchołku krateru wykryto skały zwane norytami, które krystalizują się, gdy magma zaczyna się unosić, ale pozostaje uwięziona we wnętrzu, zamiast wylać się na powierzchnię w trakcie erupcji. Po analizie danych z instrumentu M3 okazało się, że w kraterze znajduje się znacznie więcej cząsteczek hydroksylowych (składających się z jednego atomu tlenu i jednego atomu wodoru) w porównaniu do otoczenia. Z kolei cechy hydroksylowe są zgodne z występowaniem wiązań hydroksylowych w minerałach magmy wydobytych na powierzchnię po utworzeniu krateru Bullialdus.

Wykrycie magmowej wody na Księżycu na podstawie obserwacji orbitalnych pozwoli naukowcom na badanie pod tym kątem obszarów znajdujących się daleko od miejsc lądowań statków Apollo.

Wyniki badań opublikowano w czasopiśmie "Nature Geoscience". (PAP)

grafika: Środkowy wierzchołek krateru uderzeniowego Bullialdus. Źródło: NASA/GSFC/Arizona State University