Teoria sznurka

Jojo najprawdopodobniej pochodzi z Chin, a w Grecji znano je już ponad 2 tys. lat temu i stamtąd trafiło zapewne do reszty Europy. Szczyt jego popularności przypada na koniec XVIII wieku
, kiedy jako émigrette (we Francji) czy quiz lub banderole (na Wyspach Brytyjskich) stało się ulubioną zabawką arystokracji.Sznurek z początku mocowano do osi
drewniany krążek wracał do góry natychmiast po osiągnięciu najniższego położenia. Na Filipinach, gdzie jojo było bardzo popularne, wymyślono, aby sznurka nie mocować do osi, ale aby tworzył on wokół niej dość luźną pętlę. Dzięki takiemu rozwiązaniu krążek, zwisając na sznurku, mógł się swobodnie obracać - wpadać w stan "uśpienia". To udoskonalenie pozwoliło na wykonywanie wielu trików, na przykład "kociej kołyski" czy "spaceru z psem". Pierwszym amerykańskim entuzjastą jojo był Pedro Flores, imigrant z Filipin, który w roku 1928 rozpoczął jego produkcję w Stanach Zjednoczonych. Tanie i wytrzymałe, było jednym z sukcesów komercyjnych w czasie Wielkiego Kryzysu.W roku 1932 przedsiębiorczy biznesmen Donald Duncan wykupił firmę Floresa i chcąc jeszcze bardziej spopularyzować zabawkę, wpadł na pomysł organizowania zawodów. Jednocześnie zastrzegł nazwę jojo (ang. yoyo), pozostawiając konkurencji tylko jej niezbyt chwytliwe substytuty, jak "twirler". Dzięki temu sprytnemu posunięciu marka Duncan stała się praktycznie synonimem jojo. W trzydziestym roku swojego istnienia firma sprzedała w USA, gdzie żyło wtedy 40 mln dzieci, 45 mln egzemplarzy zabawki. Jednak trzy lata później, w roku 1965, sąd federalny uznał, że jojo jest nazwą ogólną, która nie może być zastrzeżona. Firma Duncana straciła znak towarowy i w konsekwencji, również wskutek olbrzymich kosztów sądowych, zbankrutowała. Mimo to wkrótce została wykupiona przez firmę Flambeau Plastics, która do dziś produkuje zabawki ze znakiem Duncan.Choć plastik i metal zaczęły wypierać drewno, sama budowa jojo nie uległa zasadniczej zmianie aż do przełomu lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych, kiedy to producenci zaczęli wprowadzać najrozmaitsze modyfikacje na przykład obciążenie krawędzi krążków, łożyska kulkowe i odśrodkowe sprzęgła które znacznie wydłużyły możliwy czas uśpienia. Rekord w tej dziedzinie wzrósł od 51 s w roku 1991 do 13 min i 5 s 10 lat później. Ten wyścig sprawił, że od 1990 roku wprowadzono więcej udoskonaleń konstrukcyjnych niż przez całe poprzedzające go stulecie. Dłuższy czas uśpienia pozwolił na wykonywanie setek nowych sztuczek i przyczynił się do ponownego i wciąż trwającego wzrostu popularności tej zabawki

.Mark Fischetti