„Film Grønkjær to dzieło wzruszające, ale pod żadnym względem nie sentymentalne… Ze swoją śnieżną, w połowie ogoloną brodą i dziwacznym wyglądem, Vig przypomina trochę postać z czarnej komedii lub typ duchowego rozbitka wyjętego z XIX wiecznej literatury skandynawskiej i przywróconego do życia”
– Leslie Felperin, Variety
Reżyseria: Pernille Rose Grønkjær
Zdjęcia: Pernille Rose Grønkjær
Montaż: Pernille Bech
Dźwięk: Kristian Eidnes Andersen
Muzyka: Johan Söderqvist
Produkcja: Tju-Bang Film
NAGRODY:
2007 Nagroda Publiczności na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Moskwie
2007 Nagroda FIPRESCI dla Najlepszego Dokumentu na Sydney Film Festival
2007 Nagroda “Millenium” dla najlepszego Filmu i nagroda miesięcznika Kino na Planete Doc Review w Warszawie
2007 Canvas Award na Festiwalu Docville w Belgii
2007 Full Frame Grand Jury Award oraz The Charles E. Guggenheim Emerging Artist Award na Festiwalu Full Frame w Durham, Stany Zjednoczone
2007 Grand Prix na Międzynarodowym Festiwalu Dokumentalnym w Chicago
2007 Honor Mentrion in Brazil –It's All True – 12 ty Międzyanrodowy Festiwal Filmu Dokumentalnego, Brazylia
2006 Joris Ivens Award – Międzynarodowy Festiwal Dokumentalny w Amterdamie
FESTIWALE:
2007:
Międzynarodowy Festiwal Filmowy Hot Docs
Festiwal Filmowy w Monachium
Międzynarodowy Festiwal Filmowy w San Francisco
Planete Doc Review w Warszawie
Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Bukareszcie
Festiwal Filmowy w Krakowie
Festiwal Filmowy Sydney
Festiwal Filmowy w Melbourne
Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Edynburgu
2006:
Sundance Film Festival
IDFA
O FILMIE
50 lat temu Jørgen Lauersen Vig kupił pałac Hesbjerg położony na duńskiej prowincji. Teraz jest właścicielem rozpadającego się budynku, w którym swoje ślady pozostawiły: czas, grzyb i rozmaite sekty religijne. Przez całe życie Vig marzył o zamianie zamku w rosyjski, ortodoksyjny monastyr. Po wizycie w Mokswie i negocjacjach z rosyjskim patriarchatem, do Danii zostaje wysłana delegacja zakonnic. Zakonnice pod nadzorem siostry Amwrioszy przybywają do Danii, aby dokonać wizytacji pałacu i zdecydować, czy budynek nadaje się na klasztor. Miejsce robi wrażenie na zakonnicach, ale zaznaczają one, że spodziewają się przeprowadzenia w nim kilku koniecznych i drogich napraw.
„To stara ambicja – stworzyć coś trwałego” - mówi stary Vig, zapytany czemu właściwie chciałby przekazać swój zamek Rosyjskiej Cerkwi. Pusty, przez niemal czterdzieści lat używany tylko przez jedną osobę, oddawany do dyspozycji przygodnym, najróżniejszej maści sektom, wierzącym i łazęgom budynek, sam w sobie przypomina wielki relikt przeszłości. Ma wiele nieodwiedzanych korytarzy i pokoi walących się z braku użycia i zapomnienia. Podobnie jak Vig – wiekowy kawaler, mizantrop – postać z wieloma, nigdy niedostrzeżonymi potrzebami i pragnieniami. Wieloletnie marzenie Viga bliskie jest spełnienia. Bohater nie do końca zdaje sobie jednak sprawę z tego, że jego dotychczasowe samotne i spokojne życie czeka wielka, wręcz dramatyczna zmiana. Vig zorientuje się, że proces przeobrażania pałacu w świątynię może się bardzo różnić od wyidealizowanego i niesprecyzowanego marzenia.
Po krótkim pobycie zakonnice wracają do Rosji a Vig rozpoczyna remont na własną rękę. Są to jednak naprawy przeprowadzane nieco bez ładu i składu, w stylu gderliwego kawalera. Następnego lata siostra Amwriosza i inne zakonnice powracają i marzenie Viga ma stać się rzeczywistością. Siostry zamieszkują w pałacu, powoli przejmują wszystkie obowiązki i wprowadzają całkiem nowe obyczaje. Życie Viga zmienia się nagle i, mimo wszystko, dla niego niespodziewanie. Całe dotychczasowe życie spędzał przecież sam, bez kobiet w pobliżu i bez potrzeby emocjonalnego zaangażowania. Teraz musi dzielić swój dom z upartą siostrą Amwrioszą i jej zakonnicami. A one, domagają się coraz to nowych i bardzo kosztownych napraw.
Żeby rozwiązać ten problem, rosyjski patriarchat oferuje pokrycie kosztów wszystkich przyszłych napraw, jakie zostaną przeprowadzone w zamku, ale pod jednym warunkiem – zamek będzie przekazany kościołowi w ostatniej woli jego dotychczasowego właściciela. Vig zaczyna mieć wątpliwości: powierzyć swój zamek Rosyjskiej Cerkwi i spełnić marzenie o ufundowaniu klasztoru, czy może zatrzymać zamek i kontynuować samotne życie kawalera?
Vig, który nigdy nie poznał miłości, popada w coraz to nowe konflikty z nienajłatwiejszą w codziennym współżyciu, równie jak on upartą, siostrą Amwrioszą. Ona zaś, z jakiegoś powodu, nie chce opuścić Viga i jego pałacu, nawet jeśli okaże się jedyną i ostatnią zakonnicą jaka w nim żyła.
Ze zbieranego przez sześć lat materiału, Pernille Rose Grønkjær stworzyła bogaty, pełen emocjonalnej szczerości portret Jørgena Viga. Kamera służy jej jako narzędzie oszczędnej rejestracji i świadek przemijającego czasu. Za sprawą niezwykle skromnej, realizowanej prawie bez budżetu produkcji autorka, momentami zbliżająca się do minimalistycznej estetyki Dogmy, przebija się przez rutynę codziennych zajęć bohatera i dociera do czegoś, co można określić najgłębszą prawdą o człowieczeństwie. Obserwowany w najbardziej osobistych i intymnych momentach, pomimo swych aspołecznych zachowań, dziecięcego uporu, rasistowskich wypowiedzi i dziwnej obsesji na temat niedoskonałości ludzkich nosów, bohater Grønkjær's wydaje się nieświadomym swej wyjątkowości świętym.
poleca:
