Typowy dzień w zatłoczonym paryskim metrze. Nikt nie zwraca uwagi na nikogo, nawet na żebraczkę, która w geście rozpaczy uderza w twarz przypadkową kobietę. Ta próbuje ukryć emocje. Gdy wysiada, podbiega do niej młody mężczyzna, aby zapytać o powód przykrego incydentu. To Daniel – wrażliwy i sentymentalny trzydziestolatek, który obserwując ludzi, próbuje poznać logikę ich zachowań.
Nazbyt jednak przeżywa wszystko, co go otacza i nie potrafi nabrać do tego dystansu. Jest typowym idealistą, dla którego świat jest ciekawą i emocjonalną zagadką.
Daniel nie ma stałej pracy, ale jest bardzo zaradny i potrafi poradzić sobie w każdej sytuacji. Zarabia na życie remontując mieszkania, a w wolnej chwili odnawia strych, na którym mieszka. Od czasu do czasu charytatywnie udziela się również w domu starców, pomagając staruszkom, którym się zwierza. W ten sposób próbuje znaleźć ukojenie. Sumienie jak bumerang przypomina mu o ojcu, który umarł sam w podobnym miejscu.
Daniel lubi wieczorami w barach spotykać się z przyjaciółmi, ale najchętniej spędzałby czas z Sonią, z którą związany jest od ponad trzech lat. Sonia jest samodzielna finansowo, wyzwolona i niezależna. Mieszka sama, robi karierę i nie jest gotowa na trwały związek. Młodzi widują się kilka razy w tygodniu, zazwyczaj na mieście, ale Sonia nie zamierza tego zmieniać. Nie chce dzielić życia z nikim, ani tym bardziej z nikim mieszkać. Kocha Daniela, ale nie potrafi tego okazać. Z kolei Daniel pragnie trwałej relacji, której nie jest w stanie nawiązać. Czuje się samotny, ale komunikacyjne problemy z Sonią utrudniają rozmowę. Brak czasu i rozpaczliwe pragnienie idealnej miłości prowadzą do intensywnych kłótni. Daniel staje się zaborczy i bezkompromisowy. Jest zazdrosny o czas, który Sonia spędza sama. Zaczyna ją nachodzić i prześladować. Nie potrafi zrozumieć, dlaczego ona potrzebuje odrobiny własnej przestrzeni. Wystawia ją więc na próby, aby poznać prawdziwy motyw jej zachowań.
Potrzeba wszechogarniającej miłości dopada Daniela z innej strony. Nieoczekiwanie staje się on obiektem adoracji nieznajomego mężczyzny, który niczym intruz próbuje wślizgnąć się w jego życie. To sąsiad z naprzeciwka, który nocą obsesyjnie podgląda go z okna, a pewnego dnia włamuje się do mieszkania, demoluje je i kradnie zdjęcia. Daniel jest przestraszony. Czuje się zagrożony. Jest zdominowany i przytłoczony. Nie odwzajemnia tej rozpaczliwej i neurotycznej miłości mężczyzny, a w co gorsza jest tym uczuciem zawstydzony i zażenowany. W efekcie okazuje się, że on sam staje się ofiarą stosowanej przez siebie strategii. A wszystko dzieje się za sprawą odczuwanej tak silnie obsesyjnej i niespełnionej potrzeby miłości.
O FILMIE:
Zagubieni w miłości to jeden z najbardziej abstrakcyjnych obrazów Patrice’a Chereau. Film jest ciekawym eksperymentem. Pozbawiony początku i zakończenia zbudowany został z luźnych, kontrastowych, nieco surowych i ostrych kolorystycznie ujęć, połączonych ze sobą w sposób spontaniczny i alogiczny. Forma przypomina zdjęciowy album, co okazuje się zabiegiem celowym i przemyślanym. Chodzi tu bowiem nie tylko o podkreślenie abstrakcyjnej sytuacji bohaterów, ale przede wszystkim o oddanie wrażenia zagubienia w świecie, w którym dominuje samotność, chaos, miłosne wyobcowanie i brak uczuć.
Scenariusz filmu, oparty w dużej mierze na autobiograficznych doświadczeniach reżysera, powstał w wyniku jego współpracy z Anne-Louise Tridivic, z którą Chereau współpracował również przy poprzednich czterech filmach. O ile jednak wymagał on dłuższej pracy, to zdjęcia do filmu nakręcono w niespełna miesiąc - na przełomie października i listopada 2008 roku.
Dzięki doborowej obsadzie aktorskiej udało się stworzyć na ekranie intensywny psychologiczny dramat, opowiadający o tajemniczym, dziwnym i trudnym do zrozumienia labiryncie niespełnionej, egocentrycznej i namiętnej miłości. Charlotte Gainsbourg i Romain Duris w sposób mistrzowski, otwarty i szczery obnażają przed widzem emocje, pokazując ich najbardziej intymne oblicze.
Jednak w tej dziwnej i nieprzewidywalnej grze uczuć i namiętności pojawia się jeszcze jeden bohater – Paryż. Jego atmosfera, uchwycona na ekranie jakby od niechcenia, pozbawiona mieszczańskiego bogactwa i blichtru, bliska bardziej realiom prostego życia, barom i tanim loftom, nie tylko podkreśla zwyczajny charakter metropolii, ale przede miłosne wypalenie bohaterów i ich zagubienie w otaczającej ich pustej i zimnej miejskiej przestrzeni.
Trailer filmu można obejrzeć na naszym kanale Youtube:
poleca:
