Arcydzieła Polskiego Kina

O kolekcji: Kolejną kolekcją z serii "Arcydzieła Polskiego Kina", którą Wydawnictwo Telewizji Kino Polska oddaje do rąk swoich widzów, jest box filmów STANISŁAWA RÓŻEWICZA zawierający trzy filmy nakręcone na przełomie lat 70 i 80-tych ubiegłego wieku: Drzwi w murze, Kobieta w kapeluszu i Anioł w szafie. "Kiedy myśleć o historii kina polskiego nie według nurtów takich jak "szkoła polska" czy "kino moralnego niepokoju", ale według indywidualności, Stanisław Różewicz okaże się kimś niezastąpionym, jedynym w swoim rodzaju - pisał o reżyserze Tadeusz Sobolewski - Był twórcą filmów nieprzemijających, choć zbyt rzadko przypominanych (…). Prowadził w kinie swój własny, czysty wątek, szedł własną drogą niezależną od mody". Trzy prezentowane w ramach kolekcji filmy łącza się szczególnie silnie z problemem, na który Stanisław Różewicz wyczulony był szczególnie, co podkreśla dodatkowo powściągliwość formy prezentowanych filmów: kwestią prawdy i kłamstwa sztuki. Pytania jakie zadają sobie bohaterowie filmów Różewicza, sami będąc ludźmi filmu i teatru: Jak uprawiać sztukę nie zapominając o etyce i kwestiach elementarnych? Ile można zapłacić za to, by w ogóle móc być dopuszczonym do możliwości uprawiania artystycznego zawodu i mówienia do ludzi? Jak za pomocą sztuki dotrzeć do wnętrza innego człowieka? - to pytania wciąż istotne i ważkie, szczególnie w czasach, gdy sztuka kładzie coraz większy nacisk na zarabianie pieniędzy, nie zaś rozmowę kształcącą samodzielność myślenia w swych odbiorcach. Prezentowane filmy, w zestawieniu z innymi obrazami tego twórcy, dryfują w stronę subiektywnej, autorskiej formy, jednocześnie stroniąc od oczywistości i emocjonalnego efekciarstwa. Artystyczne wypowiedzi Stanisława Różewicza niezmiennie i krytycznie poszukują w rzeczywistości niuansów i subtelności, które opisują najprecyzyjniej los człowieka, który wciąż wykuwa własną tożsamość, starając się codziennie odróżniać pozory od prawdy.
O autorze: Stanisław Różewicz. Urodzony w 1924 w Radomsku, jako młodszy brat poetów Tadeusza i Janusza, reżyser i scenarzysta filmów fabularnych i dokumentalnych oraz teatrów TV, producent. Kilka razy w trakcie kariery reżyserował spektakle teatralne (m. in. w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku, Teatrze Studio, Polskim i Powszechnym w Warszawie). W latach 1967-68 i 1972-80 kierownik artystyczny Zespołu Filmowego "Tor", którego był założycielem; mentor i opiekun wielu wybitnych polskich reżyserów ( m.in.: Krzysztofa Zanussiego, Krzysztofa Kieślowskiego, Edwarda Żebrowskiego, Filipa Bajona, Antoniego Krauze, Wojciecha Marczewskiego) którym umożliwił debiut. Po maturze, w 1946 roku, rozpoczął pracę w filmie jako asystent reżysera Jerzego Zarzyckiego. W tym samym roku zrealizował wspólnie z Wojciechem Jerzym Hasem krótkometrażowy dokument "Ulica brzozowa". Pełnometrażowym, samodzielnym debiutem fabularnym Stanisława Różewicza był film "Trudna miłość" z 1953. Jednocześnie na początku lat 50 Różewicz współpracował jako asystent i II reżyser z innymi reżyserami. W jego rodowodzie artystycznym, tuż po wojnie, istotnym wątkiem była współpraca i przyjaźń z krakowskimi pisarzami: Janem Józefem Szczepańskim i Kornelem Filipowiczem. Obok Tadeusza Różewicza byli oni scenarzystami wielu jego filmów. Od połowy lat 50 do początku 70 był też wykładowcą w Szkole Filmowej w Łodzi. Za pierwszy znaczący film w jego dorobku, zapowiadający kierunek dalszej drogi twórczej, uważa się "Trzy kobiety" z roku 1956. W późniejszych latach Stanisław Różewicz dał się poznać przede wszystkim jako reżyser filmów fabularnych. Tematami powracającymi wciąż w jego twórczości były między innymi: człowiek wobec wojny ("Wolne Miasto", "Westerplatte", "Świadectwo urodzenia", "Opadły liście z drzew", "Na melinę", to filmy zrealizowane w kontrze do narodowo-mitologicznego kostiumu, znanego z filmów szkoły polskiej, w kontrze do języka, który posługując się działającymi na emocje znakami, przesłaniał rzeczywistą prawdę o polskiej historii), wzajemny stosunek życia i sztuki oraz potencjał fałszu, który się w sztuce kryje ("Kobieta w kapeluszu", "Drzwi w murze", "Anioł w szafie"), motyw zła, zetknięcia z nim człowieka i moment wyboru ("Diabeł", "Ryś", "Głos z tamtego świata", "Samotność we dwoje"). Jak pisali o nim krytycy i historycy filmu, był jednym z tych nielicznych polskich reżyserów, który zawsze "ustawiał kamerę na poziomie oczu człowieka", a jego artystyczne credo zawierało się w założeniu, by mówić cichym głosem o sprawach najważniejszych, używać minimalnych środków wyrazu i wystrzegać się uproszczeń, schematów i efekciarstwa w poszukiwaniu prawdy, która nigdy nie jest "czarno-biała" ani oczywista. Stanisław Różewicz jest autorem ponad 20 filmów fabularnych i laureatem wielu nagród przyznanych za całokształt twórczości, m.in. prezesa rady ministrów I stopnia i ministra kultury i sztuki za osiągnięcia w dziedzinie filmu fabularnego, przewodniczącego Komitetu Kinematografii, ministra kultury i dziedzictwa narodowego, nagrody Złoty Jantar koszalińskiego festiwalu "Młodzi i Film" i podobnej nagrody Ogólnopolskiego Festiwalu Sztuki Filmowej "Prowincjonalia" we Wrześni, dwukrotnie "Złotego Grona" Lubuskiego Lata Filmowego w Łagowie i Syrenki Warszawskiej, nagrody przyznawanej przez krytyków filmowych. Jego filmy wielokrotnie zdobywały najwyższe laury na festiwalach filmowych, m.in. uhonorowano go Grand Prix i FIPRESCI w Cannes i Lwem św. Marka na festiwalu w Wenecji za "Świadectwo urodzenia", a także Grand Prix na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni za "Pasję" i "Kobietę w kapeluszu". Stanisław Różewicz zmarł 9 listopada 2008 w Warszawie.
O Wydawnictwie: Wydawnictwo Telewizji Kino Polska zostało powołane w 2008 roku w celu kontynuowania misji programowej telewizji Kino Polska na rynku DVD. W maju 2010 Wydawnictwo Telewizji Kino Polska zostało uhonorowane nagrodą Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej w kategorii: "Dystrybucja filmu polskiego". Kino Polska funkcjonuje od 7 lat jako jedyny kanał telewizyjny w Polsce i na świecie, poświęcony wyłącznie popularyzacji polskiego kina, jest też pierwszym i jedynym kanałem tematycznym ze stałym pasmem polskiego kina niezależnego. Kino Polska jest laureatem telewizyjnego Oskara - nagrody Hotbird 2005 w kategorii "kanał filmowy", oraz nagrody Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej 2007 w kategorii "Program telewizyjny" za całokształt. Telewizja Kino Polska emituje polskie filmy fabularne, dokumentalne i animowane, kroniki oraz kino niezależne; prezentuje również sylwetki autorów polskich filmów: reżyserów, operatorów, scenarzystów, aktorów, autorów muzyki, jak również początkujących, niezależnych i awangardowych twórców.

Wydawnictwo Telewizji Kino Polska kontynuuje te tradycje przygotowując skompilowane wydania polskich filmów wzbogacone o ikonografie i dodatki, które przybliżą widzom sylwetki twórców, oraz pozwolą "wąchać czas", w którym powstały prezentowane filmy. Wydawnictwo Telewizji Kino Polska przygotowuje trzy serie wydawnicze: "Arcydzieła Polskiego Kina", "Przeboje Polskiego Kina", "Awangarda/Off"