Tajemnice Windsorów

Windsorowie są nadzy!

Niezliczone zdrady, romanse i mezalianse, biseksualizm, alkoholizm, zamiłowanie do hazardu i ekscentrycznych hobby czy raczej natręctw...

Arogancja, ignorancja i snobizm. Dobijanie konających przodków. Współpraca z faszystami.

Przez setki lat pieczołowicie skrywane ponure sekrety wychodzą na światło dzienne.

Gdyby brukowce istniały w XIX wieku, Wielka Brytania od dawna byłaby republiką.

Czy powszechnie lubiani William, Kate i ich dziecko uratują monarchię?

Czy tron po Elżbiecie II przejmie jej syn Karol, zwany złośliwie Karolem III Ostatnim, czy ukochany wnuczek królowej? Czy poddani nadal zechcą płacić 62 pensy rocznie za przyjemność oglądania tej jedynej w swoim rodzaju  „opery mydlanej”?

FRAGMENTY

Królowa Wiktoria i jej mąż Albert pasjonowali się... seksem. Siedmioro dzieci i służba mogli wpaść do pokoju w najmniej odpowiednim momencie. Stąd ich małżeńskie łoże połączył z drzwiami najnowszy gadżet − elektryczny zamek automatyczny.

Sekrety Wiktorii to drobiazg w porównaniu z  tajemnicami jej syna, Edwarda VII. Przysparzał on swemu ojcu Albertowi, matce królowej i oczywiście żonie Aleksandrze niekończących się zgryzot. Często ulegał szaleństwu hazardu i podobno zdołał zaliczyć w swym życiu  z półtora tysiąca kochanek (statystyki to niepewne i być może niepełne).

Windsorowie śmiali się z prowincjonalnego, austriackiego akcentu Hitlera. Jak przystało na typowych londyńczyków, doskonale mówili po... niemiecku.

„Nie możesz być królem z takimi uszami!”,  tłumaczył młodemu Karolowi jego kuzyn i mentor lord Louis Mountbatten. Słynny brytyjski fotograf Norman Parkinson przypinał mu je taśmą do szyi i dopiero wtedy rozpoczynał sesję. Elżbieta II  nie wysłała Karola na operację, by zlikwidować „płetwy Windsorów”. Ten kompleks zawsze  towarzyszył Karolowi.

Elżbieta bardzo ponoć lubi cyniczną formułę: „Nieważne, czy członkowie rodziny królewskiej dopuszczają się grzechów, jedyny prawdziwy grzech to dać się złapać”. Tej umiejętności zabrakło wielu Windsorom.

„Tajemnice Windsorów” odsłaniają kulisy brytyjskiej dynastii. Korzystając z nowych prac historyków brytyjskich autor  opisuje: tajemnice dworu i ekscesy seksualne, współpracę Edwarda VIII z nazistami i problemy małżeńskie Elżbiety II oraz nowe okoliczności ostatniego romansu i śmierci Diany w paryskim tunelu. Czy równie popularni jak Diana - Kate, William i ich dziecko utrzymają prestiż monarchii w nadchodzącej epoce nielubianego księcia Karola?

Czy czytelnik będzie miał odwagę czytać tę książkę? Być może lektura tak wstrząsających historii wywróci jego wizję świata , czyniąc go pełnym pułapek i mrocznych tajemnic. Sięgając po Sekrety Windsorów robi się to na własną odpowiedzialność. Ciekawość jest największą pułapką a wiedza prawdziwym afrodyzjakiem. Wybór należy do czytelnika!

„Tajemnice Windsorów” należą do gatunku opowieści, które od wieków stanowiły przedmiot zainteresowania rasowych poszukiwaczy ploteczek na temat członków królewskich rodów. Kiedyś najświeższe wieści szeptano sobie na ucho, plotkowano w zaciszu alkowy lub w salonach. Teraz robi się to publicznie a nawet publikuje sensacyjne historie, aby każdy mógł uczestniczyć w obyczajowych skandalach. Plotka istnieje odkąd istnieje ludzkość. Stąd potrzeba jej uporządkowania i ustalenia jednej wersji. Oczywiście, jak to bywa w przypadku plotki, interpretacji zdarzeń może być nieskończenie wiele.

Opowieść rozpoczyna się od portretów ekscentrycznych władców i następców tronu. Lektura Sekretów Windsorów już na początku zaskakuje. Ujawnione zostają bowiem kulisy relacji młodej, nowoczesnej Kate i Williama z zasadniczym i konserwatywnym, żeby nie powiedzieć zbyt staroświeckim księciem Karolem.

Dalej jest już tylko ciekawiej. Poznajemy sekrety alkowy królowej Wiktorii, która słynęła z namiętności ale też zapobiegliwości. I tak kochając się z mężem Albertem jednocześnie nie zapominała używać nowoczesnego, elektronicznego zamku, który blokował drzwi, aby ukryć ich łóżkowe potyczki przed światem. Królowej nie udało się jednak zataić po śmierci męża romansu z hinduskim służącym. Elity oburzały się, choć nigdy nie przyłapano ich na uprawianiu seksu.

Mężczyźni z rodu Windsorów też mieli swój udział w spiskach i knowaniach. Przykładem jest tu zdrada jakiej dopuścił się Jerzy V, który chcąc uchronić swój kraj przed rewolucyjnymi nastrojami  okazał się nielojalny wobec kuzyna Mikołaja II z Rosji.

Czy miłość może być bezinteresowna? Aby rozważyć to zagadnienie warto zajrzeć do rozdziału, w którym autor odsłania kulisy związku Edwarda VIII z panią Simson. Namiętność rozwódki miała też inne podłoże: brytyjski wywiad ustalił, że Simson, kochanka Ribbentropa składała Niemocom raporty na temat tego, co działo się na posiedzeniach rządu.

Jak daleko można się posunąć, pożądając władzy? Udowodnił to Edward VIII, który namawiał podczas II wojny światowej Niemców, aby bombardowali Londyn, bo licząc na ich wygraną miał w kieszeni tron. Obietnica korony przysłoniła mu dobro własnego kraju.

To nie wszystkie wojenne afery zgotowane przez Brytyjczyków. Co można powiedzieć o współpracy i pronazistowskich sympatiach monarchii , gdy wiemy, że istnieją zapiski wyrwane przez wywiad brytyjski z rąk Amerykanów dowodzące kompromitujących epizodów tego mariażu.

Królowe też są kobietami. I w dodatku prawdziwie nieszczęśliwymi jeśli mają takie życie jak Elżbieta II narażona na ciągłe zdrady Filipa. Słynne eskapady seksualne do londyńskich klubów sprowokowały samą Elżbietę do wymykania się na randki, co czyniła, korzystając z samochodu przyjaciela z Pałacu Buckingham. Członkowie rodziny królewskiej na prywatkach Londynu, gorszące sceny, czyli nic co ludzkie nie jest obce wybrańcom losu.

Jeśli cię nie ma w mediach to nie istniejesz. Dla wielu to stwierdzenie wydaje się nierzeczywiste, ale rzeczywistość medialna ma większą siłę działania niż ta, w której przebywamy na co dzień. Gra o sympatię opinii publicznej, przecieki do mediów podczas rozpadu małżeństwa księcia Karola i Diany, afera medialna z fotografiami Sarah Ferguson, wypadek księżnej Diany w Paryżu to tylko wierzchołek góry lodowej. Co się pod nim kryje? Można snuć różne spekulacje, ale pewne fakty są bardziej lub mniej medialne. I to media dyktują warunki.

Gdy mowa o pieniądzach wielcy milkną. Tak jest w przypadku rodziny królewskiej. Monarchia kosztuje Brytyjczyka 70 pensów rocznie. Oficjalnie. A nieoficjalnie piętrzą się pytania na temat wielkich latyfundiów, dochodów z elektrowni wiatrowych u wybrzeży wysp brytyjskich. Kto prowadzi interesy i kto popełnia błędy? Wszystko zależy od szczęścia i dyskrecji.

Wejście od kuchni czyli życie codzienne w pałacu. Nie wszystkie tajemnice są tak samo ekscytujące. Niektórzy jednak lubią wiedzieć wszystko. Jak zorganizowana jest służba? Ile zarabia? Jak oszczędza królowa? Ile jajek je na śniadanie książę Karol? Czy służba prasuje mu sznurowadła? Co wynika z tej wiedzy? Zaspokojenie ciekawości wielbicieli najmniejszych plotek. Niektórzy muszą wiedzieć wszystko.

Ile tajemnic może udźwignąć jedna rodzina? Wiele jeśli jest królewska. Porównywani przez złośliwców do rodziny Adamsów Windsorowie od lat 80-tych dla wielu stali się aktorami wielkiej opery mydlanej.

Co się robi z kompromitującym członkiem rodziny? Królewski PR zobowiązuje. Dlatego niczym w Sparcie, niedoskonałość jest bezwzględnie tępiona. Dwie córki arystokratów z rodziny królewskiej zostają oddane do ośrodków pomocy społecznej. Powodem był wstyd. Śmierć Diany stała się granicą i od tego czasu PR jest tak ważny jak królewska etykieta.

William i Kate, jockery czy blotki? Oglądani i oceniani przez cały świat. Na razie media są życzliwe. Kilka drobnych niedyskrecji nie odebrało sympatii nowej twarzy monarchii. Te oblicza symbolizują przyszłość monarchii  i poza ciekawością jak potoczą się ich losy rodzi się pytanie, czy całe życie spędzą w świetle reflektorów, bo monarchia zobowiązuje. Ma blaski i cienie. Pytanie tylko kiedy zejść ze sceny.

Książka „Tajemnice Windsorów” wpisuje się w szereg opowieści o wielkich rodach. Skupiona na ich niedoskonałościach czyni swoich bohaterów bardziej ludzkimi, zmniejszając dystans jaki rodzi się zwykle między czytelnikiem a bohaterem dzieła. Dzięki temu oswaja odbiorcę ze światem, który, choć skutecznie podglądany, nigdy nie daje się poznać do końca.