Jest coś urokliwego w tej książce, coś co sprawia, że na kilkaset stron przenosimy się w inny wymiar. Bardziej ciepły, pełen wzruszeń i emocji, które czynią z nas lepszych ludzi. Piękna, pokrzepiająca książka. Dla każdego, chociaż pewnie bardziej zaangażują się w nią kobiety.
Ale jak może być inaczej, jeśli główną bohaterką jest właśnie kobieta. Łucja ma za sobą kawał dorosłego życia, udane życie zawodowe, mniej udane małżeństwo i wszechogarniające poczucie wypalenia zawodowego. Któregoś dnia to właśnie to wypalenie bierze górę. Udany biznes Łucja zostawia byłemu mężowi a sama przyjmuje posadę nauczycielki w małej wsi Różany Gaj. Początkowo ostrożna, wkrótce staje się częścią społeczności i zaczyna głęboko oddychać. To tutaj odnajduje swój dom, tutaj też staje przed najtrudniejszym wyzwaniem życia. Ma odnaleźć ojca małej dziewczynki, której matka wkrótce umrze. Czy taka historia może poprowadzić do przeznaczenia?
Dorota Gąsiorowska umie czarować. Umie stworzyć historię ciepłą, magiczną, bez reszty wciągającą, urzekającą klimatem i bohaterami. Ten Różany Gaj przez kilka chwil (książki po prostu nie da się odłożyć) staje się domem czytelników książki. To może nie jest rewolucja literacka, ale czy rewolucją być musi? Znacznie bardziej od rewolucji godnych Pulitzera i Nobla wolę opowieści, które przenikną pod skórę mnóstwem przekazywanych emocji. Tych znajdziemy tutaj co niemiara. Łucja chce i boi się kochać i żyć pełnią życia. Mała Ania szuka oparcia w obliczu tragedii. Miłość przemieszaną z nienawiścią odczuwa w stosunku do jednej z córek pani Matylda. Zagubiony Tomasz nie może dobrze ulokować uczuć. Gąsiorowska tworzy niemalże prawdziwych bohaterów, którzy przez czas trwania książki stają się naszymi przyjaciółmi, tak jak Różany Gaj staje się naszym czasowym domem. Piękna, emocjonalna książka o miłości i przeznaczeniu. Urocza.
A.N.
poleca:
