Książka składa się z dziewięciu esejów, poświęconych tematowi wieczności, jako „wiecznego powrotu tego samego”. W interpretacji Michalskiego myśl Nietzschego ukazuje liczne pokrewieństwa z filozofami, poetami i pisarzami bliskiego mu czasu: Heglem, Kafką, Kierkegaardem, Marksem, Rilkem… „Tematem tej książki jest wieczność, pojęcie wieczności. Punktem wyjścia – Nietzsche. Myśl Nietzschego zorganizowana jest w jedną, spójną całość właśnie przez pojęcie wieczności: to oryginalne, choć zarazem mocno osadzone w tradycji nietzscheańskie pojęcie daje do myślenia nie tylko współczesnemu z nim czytelnikowi. […]
Wieczność jest pojęciem fizjologicznym. Bowiem pojęciem, w którym wychodzi na jaw umocowanie naszego życia w czasie, jest ciało. Jeśli więc wieczność ma wyrażać się w czasie – to właśnie ta nasza cielesna obecność w świecie, ciało, musi być jej wyrazem. […] Jesteśmy chorzy na wieczność; jej chronicznym stanem jest czas, kryzysem miłość i śmierć”. (ze słowa wstępnego autora)
Życie wieczne to nie jakieś inne życie: to właśnie to życie, które żyjesz.
Fryderyk Nietzsche
poleca:
