30. rocznica śmierci gen. Tadeusza Kasprzyckiego

Od roku 1911 uczestniczył w Związku Walki Czynnej, najpierw jako komendant oddziału paryskiego, później oddziałów obwodu południowa Francja i Szwajcaria. W 1913 roku był słuchaczem oficerskiej letniej szkoły Związku Strzeleckiego w Stróży pod Limanową. Ukończył także Kurs Wyższej Szkoły Oficerskiej.

W sierpniu 1914 roku został dowódcą 1. Kompanii Kadrowej Legionów Polskich i wraz z nią wyruszył z Krakowa. Pracował także w sztabie I Brygady Legionów Polskich. W roku 1915 Józef Piłsudski powierzył mu funkcję komendanta Polskiej Organizacji Wojskowej w Warszawie, a później w Lublinie, zaś w roku 1917 Kasprzycki piastował stanowisko szefa sekcji ogólnej i organizacyjne w Komisji Wojskowej Tymczasowej Rady Stanu. W tym samym roku stworzył Związek Polskich Organizacji Wojskowych.

W roku 1918 rozpoczął kierowanie działem organizacyjnym w Dowództwie Wojsk Polskich w Lublinie. Objął także funkcję szefa adiutantury generalnej Naczelnika Państwa i Naczelnego Wodza Józefa Piłsudskiego. Od 1919 do 1921 roku kształcił się w paryskiej Wyższej Szkole Wojennej oraz odbył studia dyplomatyczne w Ecole Libre des Sciences Politique. Uczestniczył także w stażu w Nancy i w pułku w Grenoble.

Po powrocie do kraju piastował funkcję szefa wydziału planów i Oddziału IIIa (Operacyjnego) Biura Ścisłej Rady Wojennej. W 1927 roku mianowano go także szefem Oddziału III Sztabu Generalnego oraz dowódcą wileńskiej 19. Dywizji Piechoty, a także polskim delegatem na konferencję rozbrojeniową i komisję Wojskową Ligi Narodów. W roku 1934 otrzymał tekę wiceministra spraw wojskowych, zaś dwa lata później objął urząd ministra, który pełnił do wybuchu II wojny.

We wrześniu 1939 roku wyjechał wraz z rządem do Rumunii, gdzie został internowany. W 1944 roku przez Turcję dotarł do Wielkiej Brytanii, gdzie po zakończeniu wojny pozostał na emigracji. Odciął się wówczas od polityki i nie pełnił żadnych funkcji we władzach na uchodźstwie. W roku 1954 przeniósł się do Kanady, gdzie pozostał do końca życia.