Hiszpańska dynastia Habsburgów wymarła na skutek endogamii

Gonzalo Alzarez i jego współpracownicy z uniwersytetu w Santiago de Compostela podkreślają, że chociaż sporadyczne małżeństwa między bliskimi krewnymi, np. kuzynami, są niegroźne, to wielokrotne pobieranie się przez osoby blisko spokrewnione może zwiększyć częstotliwość występowania skaz genetycznych.

Zespół Alvareza ustalił, że takie właśnie związki małżeńskie były częste u Habsburgów w latach 1516-1700, gdy próbowali utrzymać władzę.

"Ostatni król z hiszpańskiej dynastii Habsburgów to Karol II. Był fizycznie niepełnosprawny i opóźniony umysłowo" - napisali.

"Okazał się bezpłodny, gdyż z jego dwóch małżeństw nie narodziło się żadne dziecko. Kiedy Karol II zmarł w 1700 r., linia hiszpańskich Habsburgów wymarła wraz z nim i w Hiszpanii zaczęła panować nowa dynastia - francuskich Burbonów" - podkreślają naukowcy.

W ich analizy wynika, że 9 spośród 11 małżeństw zawartych przez hiszpańskich Habsburgów w ciągu 200 lat łączyło kuzynostwo lub wujów i siostrzenice.

Naukowcy podkreślają, że Karol II nie umiał mówić do 4. roku życia, a chodzić do 8. "Był niski, słaby i chudy. Opisywano go jako człowieka okazującego niezwykle małe zainteresowanie światem zewnętrznym (osobowość abuliczna)" - napisali.

Jak zaznaczyli, jego pierwsza żona, poślubiona przezeń, gdy miał 18 lat, skarżyła się na przedwczesny wytrysk małżonka, a druga, poślubiona w wieku 29 lat, na jego impotencję. Karol II miał też częste kłopoty żołądkowe i w wieku 30 lat wyglądał jak stary człowiek.

Wszystko to mogą być - zdaniem naukowców - symptomy odziedziczonej choroby tarczycy i nerkowej kwasicy kanalikowej, która może powodować zaburzenia metabolizmu.

"Możemy więc przypuszczać, że większość symptomów występujących u Karola II da się wyjaśnić różnymi schorzeniami genetycznymi" - napisali naukowcy. (PAP)