Neandertalczycy rośli tak jak my

Wyniki ostatnich badań zespołu amerykańskich i angielskich naukowców wykazały, że szybkość rozwoju ludzi neandertalskich była zbliżona do naszego tempa wzrostu. Dotychczas uważano, że rozwój neandertalczyków był nieco szybszy, co stawiało ich na przegranej pozycji w konfrontacji z pierwszymi grupami ludzi współczesnych, jakie napotkali w Europie ok. 40 tys. lat temu.

Okres długiego wzrostu u człowieka jest ewolucyjnym przystosowaniem pozwalającym na rozwój dużego mózgu już po narodzinach. To z kolei pozwala na wczesne rozpoczęcie przyswajania wiedzy i różnych użytecznych umiejętności z wielu dziedzin życia - i to jeszcze przed osiągnięciem wieku rozrodczego. Z rozwojem somatycznym hominidów i człowieka ściśle powiązana jest szybkość wzrostu ich zębów. Korelacja pomiędzy tymi dwoma czynnikami jest tak duża, że antropolodzy uznali analizę głównych cech zębów za miarodajny wskaźnik stanu rozwoju całego ciała.

Wcześniejsze badania wykazały, że najwcześniejsze formy z rodziny człowiekowatych charakteryzowały się szybkim wzrostem - świadczy o tym chociażby wcześniejsze wyżynanie się zębów trzonowych - następowało to około trzech lat wcześniej niż u człowieka współczesnego. Rozwój młodocianych osobników należących do kolejnych gatunków człowiekowatych wydłużał się w procesie ewolucji. Pozwalało to naszym przodkom na gromadzenie coraz to większej ilości informacji o otaczającym je świecie, przejmowanie doświadczeń starszych osobników i zdobywanie własnych.

Zagadką nadal pozostawała jednak szybkość wzrostu naszych chronologicznie najbliższych krewnych - ludzi neandertalskich. W celu zbadania tej kwestii antropolodzy z Uniwersytetu Stanowego Ohio z Columbus wraz ze specjalistami w dziedzinie badań nad uzębieniem z Uniwersytetu w Newcastle postanowili porównać charakterystyczne cechy zębów naszych kopalnych przodków z podobnymi cechami zębów ludzi współczesnych z różnych populacji.

Do analiz wykorzystano zęby 30 neandertalczyków pochodzące z okresu sprzed od 150 do 40 tys. lat. Stan uzębienia ludzi współczesnych reprezentowali współcześni mieszkańcy Newcastle w Wielkiej Brytanii, członkowie kilku rdzennych populacji występujących na terenie RPA, zamieszkujący Alaskę Inuici oraz ich przodkowie z sześciu minionych okresów kulturowych - począwszy od V w. p.n.e. Badacze brali pod uwagę wiele charakterystycznych cech rozwoju zębów i szkliwa widocznych jedynie dzięki analizie mikroskopowej.

W toku badań naukowcy dowiedli, że szybkość wzrostu warstwy szkliwa zębowego neandertalczyków oraz wyżynania się zębów trzonowych, a co za tym idzie, również szybkość wzrostu ich całego ciała, mieści się w granicach zmienności tych cech charakteryzujących członków współczesnych populacji ludzkich. Dla antropologów i archeologów zajmujących się badaniami okresu współistnienia tych dwóch gatunków na terenie Europy jest to ważna wskazówka.

Dotychczas udowodniono, że grupy obu gatunków zamieszkiwały te same ekosystemy, korzystały z tych samych źródeł pożywienia oraz podobnie znosiły ciężkie warunki okresów zlodowacenia. Badacze nadal starają się odpowiedzieć na pytanie, dlaczego w takim razie neandertalczycy wyginęli, a nasz gatunek odniósł sukces ewolucyjny.(PAP)