Niedźwiedzie jaskiniowe nie takie znów roślinożerne

Niedźwiedź jaskiniowy (Ursus spelaeus) zamieszkiwał Europę w okresie plejstocenu, około 300 tys. lat temu. Wymarł pod koniec ostatniej epoki lodowcowej, około 10-12 tys. lat temu. Nazwa "niedźwiedź jaskiniowy" (jak i jej łacińska wersja) wzięła się stąd, że szczątki tych zwierząt znajdowano głównie w jaskiniach.

Kości niedźwiedzi jaskiniowych odnaleziono w wielu jaskiniach w całej Europie, np. w niemieckich jaskiniach Dechenhoehle i Teufelshoehle, szwajcarskiej Drachenloch, a w Polsce - w Jaskini Magurskiej w Tatrach, w jaskiniach na Wyżynie Krakowsko- Częstochowskiej, w Karpatach i Sudetach (m.in. w jaskiniach: niedźwiedziej i radochowskiej). Niedźwiedzie jaskiniowe były o około jedną trzecią większe od niedźwiedzia brunatnego.

Osiągały do 2 m. długości, ok. 1,7 m. wysokości i ważyły do 900 kg. Przez 30 ostatnich lat badania kości i zębów niedźwiedzi jaskiniowych - a zwłaszcza izotopów azotu w białkach ich kości - doprowadziły naukowców do wniosku, że olbrzymy te były raczej wegetarianami. Taka interpretacja wyników badań zrodziła ich obraz jako nieszkodliwych, łagodnych olbrzymów, skubiących głównie jagody i korzonki. Obraz ten zmienia się w świetle prowadzonego przez międzynarodową grupę naukowców badania izotopów z kości, jakie znaleziono w jaskini Pestera cu Oase w południowo zachodniej Rumunii.

Choć wydaje się, że wiele niedźwiedzi jaskiniowych faktycznie żywiło się głównie roślinami, to osobniki z rumuńskiej Oase, jak i inne zwierzęta, bywały wszystkożerne. Pod tym względem przypominały swoich współczesnych krewnych, np. największego drapieżnika lądowego - północnoamerykańskiego kodiaka (Ursus arctos middendorffi) czy mniejszego grizzly (Ursus arctos horribilis). Naukowcy sugerują, że niedźwiedzie jaskiniowe mogły być konkurentami pokarmowymi dla współczesnych im drapieżników takich, jak hieny, lwy, wilki i przodkowie ludzi.(PAP)