Jedwabny Szlak powstał ok. II w. p.n.e. i był głównym szlakiem handlowym z Chin do Europy. Biegł z północnych Chin w kierunku zachodnim, na północ od Wyżyny Tybetańskiej, wokół pustyni Takla Makan (na północ lub południe od niej) do Pamiru, a następnie w kierunku Syrii i Indii. W kierunku Morza Śródziemnego przewożono głównie jedwab, papier i żelazo, a do Chin – złoto, rośliny uprawne i olejki aromatyczne. Historycznie najważniejszą funkcją Jedwabnego Szlaku był transfer dokonań myśli ludzkiej, jaki odbywał się tą drogą. Wiele chińskich wynalazków przedostało się tą drogą do Europy, do Chin zaś dotarł szlakiem buddyzm (przez Afganistan, wówczas kraj buddyjski) i chrześcijaństwo. Szlak utracił znaczenie w VIII w. n.e. w związku z ekspansją islamskich ludów tureckich w Azji Środkowej. Funkcjonował jednak, choć miał już mniejsze znaczenie, do XVII w., kiedy to handel z Chinami przejęła droga morska wokół Indii i Afryki.
Za czasów świetności Jedwabnego Szlaku Pekin leżał daleko na wschód od „stacji końcowej”, jaką była stolica dynastii Tang, Chang’an. Idee docierały do Pekinu z opóźnieniem, np. pierwsze buddyjskie klasztory wznoszono w Luoyang w I w. n.e., a do Pekinu buddyzm dotarł wiek później. Za czasów dynastii mongolskiej, kiedy to nastąpiło pewne ożywienie na lądowej trasie, znajdującej się na całej długości w mongolskim władaniu, do Pekinu dotarł nią Marco Polo.
Fragmenty z przewodnika turystycznego "Szlak transsyberyjski. Moskwa - Bajkał - Mongolia - Pekin". Wydawnictwo Bezdroża.
poleca:
