Z placu Tiananmen można dostać się do Zakazanego Miasta, przechodząc przez jeden z pięciu marmurowych mostów (środkowy zarezerwowany był tylko dla cesarza) i dalej przez olbrzymią bramę Tiananmen. Można wejść na szczyt bramy – kasa biletowa i schody mieszczą się z boku, tuż za wejściem na dziedziniec. Po wschodniej stronie znajduje się dawna świątynia przodków cesarskich, obecnie Robotniczy Pałac Kultury. Po zachodniej Park Zhongshan (Park Sun Jat-sena). Jeśli podążymy dalej na północ, przejdziemy przez Duanmen (Bramę Strzelistą) i dojdziemy do Bramy Południkowej (Wumen) o pięciu wieżach i pięciu wejściach, z których środkowe zarezerwowane było dla cesarza. Za nią zaczyna się właściwe Zakazane Miasto, czyli Pałac Cesarski. Z Wumen ogłaszano kalendarze i dokonywano przeglądu wojsk. Za bramą na obszernym dziedzińcu karano tych, którzy popełnili grzech nieposłuszeństwa wobec cesarza, tutaj też cesarz przyjmował dary w postaci jeńców, niewolników i niewolnic. Przez dziedziniec płynie kanał, nad którym unosi się łukiem pięć mostów prowadzących na schody wejściowe i taras Bramy Najwyższej Harmonii. Za nią rozpościera się część środkowa Zakazanego Miasta. Pierwszym elementem, który można zobaczyć, jest biała marmurowa budowla otoczona balustradami i schodami rozchodzącymi się w różnych kierunkach. Na tej platformie stoją jedna za drugą trzy główne budowle. W pierwszej z nich, największej, Sali Najwyższej Harmonii (Taihedian) i na placu przed nią odbywały się najważniejsze ceremonie. Kolejna sala nosi nazwę Doskonałej Harmonii (Zhonghedian) i służyła cesarzowi do przyjmowania członków wyższych sfer władzy. W ostatniej budowli o nazwie Sala Zachowania Harmonii (Baohedian) cesarz przyjmował zagranicznych dostojników. We wszystkich trzech salach zachowało się oryginalne wyposażenie, łącznie z tronami cesarskimi. Za trzecią salą schodzi się z podwyższenia po schodach, między którymi znajduje się 16-metrowy pas płaskorzeźb wykuty w jednym bloku marmuru.
Idąc przez pałac, zwróćmy uwagę na strzegące bram wspaniałe odlane z brązu posągi lwów, a także smoków, feniksów, żółwi (symbol długowieczności), figurki ceramiczne zdobiące krawędzie dachów, olbrzymie kotły służące niegdyś do przechowywania wody przeciwpożarowej i wiele innych drobnych przedmiotów i ozdób, które tworzą niepowtarzalną atmosferę tego miejsca.
Dalej na północ, za Bramą Niebiańskiej Czystości (Qianqinggong), na wewnętrznym dziedzińcu znajduje się Pałac Ziemskiego Pokoju (Kunninggong) i Sala Unii (Jiaotaidian), służące za główny pałac cesarza. Mieszkali tu władcy dynastii Ming (cesarzowie rodu Qing woleli boczne, przytulniejsze pałacyki). Po bokach głównej osi południowo – północnej znajduje się kilka innych pałaców z tarasami, gdzie mieściły się sale urzędowe, gabinety, czytelnie. W wielu z nich urządzono ekspozycje muzealne. Prywatne apartamenty cesarza, jego żon, konkubin i licznej rodziny tworzą istny labirynt, warty zwiedzenia.
Każdy zespół trzech lub czterech parterowych domów ma wewnętrzne podwórza połączone galeryjkami. Przechadzka pośród bocznych alejek znacznie różni się od gonitwy przez przeludnione place głównego szlaku zwiedzających. Tutaj można poczuć prawdziwy klimat chińskiej kultury, gdyż łatwiej wyobrazić sobie wygląd całości przed wiekami. Zakazane Miasto przestało być niedostępne w 1911 roku, choć dalej w głównej części zamieszkiwał je cesarz. W bocznych pałacach urządzono w latach 80. wiele muzeów, z których najważniejsze to:
* Muzeum Sztuki, mieszczące się w Sali Zachowania Harmonii (Baohedian);
* Muzeum Brązów – w trzech salach, na wschód od głównej osi, na wysokości Baohedian;
* Muzeum Ceramiki – na północ od poprzedniego;
* Skarbiec Cesarski i Muzeum Malarstwa – w pałacach w północno-wschodniej części kompleksu;
* Muzeum Zegarów – na wschód od głównej osi, na wysokości Bramy Niebiańskiej Czystości (Qianqinggong).
Wszystkie razem tworzą zespół Muzeum Pałacowego (Gugong), do którego bilet obejmujący większość ekspozycji kupimy przy Bramie Południkowej (idąc od południa) lub Bramie Shenwu od północy. Uwaga: chcąc zwiedzić dokładnie pałac i muzea, należy przeznaczyć na to cały dzień (i zacząć wcześnie). Muzeum czynne jest w godzinach: 8.30 – 16.30, kasy zamykane są godzinę wcześniej.
Wzdłuż północnego muru rozciągają się cesarskie parki, które kiedyś służyły cesarzowi jako miejsce relaksu. Obecnie całe tłumy turystów odpoczywają tu po aktywnym zwiedzaniu tak olbrzymiego obszaru (74 ha), zajadając się chińskimi lodami i kupując pamiątki. Zakazane Miasto zamyka potężna północna Brama Shenwu. W niej znajduje się niewielkie Muzeum Architektury Pałacowej, warte odwiedzenia, jeśli chcemy wiedzieć, jak pałac wyglądał przed wiekami.
Za bramą z ziemi wydobytej z fosy wokół pałacu usypano Górę Widokową (Jingshan) o pięciu szczytach. Szczyty zalesiono i na każdym stanęła świątynia z figurą Buddy (wywiezione podczas szturmu wojsk brytyjsko-francuskich w 1860 r.), a także zbudowano altanki, z których cesarz mógł oglądać panoramę Pekinu i Zakazanego Miasta. Obecnie dostępny jako park dawny cesarski ogród nosi też nazwę Meishan, czyli Góry Węglowej, bo podobno pod górą przechowywano niegdyś zapasy węgla dla pałacu.
Można tam odpocząć po trudach zwiedzania. Jeśli ktoś się szybko uwinął i ma ochotę na więcej, najlepiej niech się wybierze do parku Beihai.
Fragmenty z przewodnika turystycznego "Szlak transsyberyjski. Moskwa - Bajkał - Mongolia - Pekin". Wydawnictwo Bezdroża.
poleca:
