Most Karola, na przeciwległym w stosunku do Starego Miasta brzegu Wełtawy, zamyka Małostrańska Wieża Mostowa na mapce nr 1 (w okresie IV – X otwarta codziennie w godz. 10.00 – 17.00), składająca się z dwu spojonych ze sobą wież. Owo wzmiankowane spojenie bramne jest jedyną pozostałością wspomnianego wyżej romańskiego mostu zniszczonego w 1342 r. Niższa wieża, nazwana imieniem Judyty, również pochodzi z XII w., z tym że w dobie renesansu została przebudowana. Wyższą wzniósł król Jerzy z Podiebradów w 2. poł. XV w. Program heraldyczny jest kontynuacją czeskich średniowiecznych herbów ziemskich z wieży z drugiego brzegu. W wyższej wieży urządzono wystawę Na moście o moście. Wieżę niższą obrał sobie za siedzibę istniejący od 1900 r. Klub Za starou Prahu, czyli rodzaj towarzystwa miłośników miasta strzegącego zabytków i estetyki stolicy.
Podążając ul. Mostecką, dochodzimy do rynku małostrańskiego (Malostranské námestí).
Zabudowa tego terenu sięga X w., chociaż rynek w obecnym kształcie pojawił się dopiero w 1869 r., kiedy to powstał z połączenia dwu placów: Górnego, arcyksięcia Stefana (czyli dawnego XVI-wiecznego rynku włoskiego, zwanego tak od zamieszkującej go gminy kupców italskich), i Dolnego, zwanego placem Radetzky’ego (w latach 1859 – 1918 stał tutaj brązowy pomnik marszałka – dziś w lapidarium Muzeum Narodowego).
Mała Strana była osadą, która rozwinęła się u stóp zamku, i jak to bywa z takimi miejscami, stawała się łakomym kąskiem dla niszczycielskich sił pożarów (największy w 1541) czy oblegających wojsk (husyci w 1419). Stąd brak tutaj zabudowy średniowiecznej i niewiele jest zabytków renesansu. Warto się zatrzymać na rynku na małe co.
Przy ul. Mosteckiej warto zobaczyć Dom Saski (nr 55) – na mapce nr 2, jako że w czasach Karola IV rezydowali tutaj książęta sascy. Na miejscu domów nr 45 – 47 istniała w średniowieczu rezydencja biskupów praskich. W XII w. biskup praski przeniósł się tutaj z zamku i rezydował aż do czasu wojen husyckich. Z okresu minionej świetności budynku pozostała jedynie przebudowana wieża biskupa Jana IV z Dražic (1. poł. XIV w.).
To tutaj rezydowali także od 1344 r. arcybiskupi Pragi i całych Czech. Po zniszczeniach zadanych przez husytów w 1419 r. rezydencja nie została podźwignięta z ruin. Nie było komu tego uczynić, ponieważ od 1431 r. tron arcybiskupi był pusty. Gdy zaś w 1561 r. wreszcie go obsadzono, biskup znalazł sobie już miejsce pod bokiem arcykatolickich Habsburgów na zamku.
Naprzeciw pod nr. 277 wznosi się późnobarokowy Pałac Jana A. Kaunica (Kaunický palác) – na mapce nr 3.
Nad rynkiem dominuje monumentalna bryła Kościoła Świętego Mikołaja (kostel sv. Mikuláše) – na mapce nr 4, w którym u schyłku XVIII w. koncertował sam Mozart. Dziś, podobnie jak w kościele staromiejskim pod tym samym wezwaniem, odbywają się tu regularne koncerty. Kościół powstał w dobie dojrzałego baroku na miejscu XIII-wiecznej świątyni – stawiano go niemal pół wieku: 1704 – 56. Jego budowniczymi byli wybitni architekci: Krzysztof (ojciec) i Kilian Ignacy (syn) Dientzenhoferowie. Realizacja tego obiektu była doskonałym przykładem współpracy rodzinnej. Korpus kościoła autorstwa ojca zdobi wyniosła, smukła dzwonnica zaprojektowana przez zięcia (Karla Lurago) i potężna kopuła – dzieło syna. Na dzwonnicy znajduje się piękne wyobrażenie herbu Małej Strany z 1755 r. Od południa do świątyni przylega budynek dawnego kolegium Societas Jesu (2. poł. XVII w.). Wewnątrz koniecznie trzeba zobaczyć monumentalne freski ilustrujące żywot św. Mikołaja (to ponoć największe malunki w Europie – zajmują ok. 1500 m²). Ich autorem był Franz Ksawery Karl Palko vel Balko, twórca fresków w klasztorze w praskim Zbrasławiu. Od strony mostu Karola do fasady kościoła przylegają trzy dawne domy kramarzy (nr 3 – 5).
Pora obejrzeć domy otaczające rynek Małej Strany. Naprzeciw fasady kościoła św. Mikołaja warto zwrócić uwagę na trzy domy. Pod nr. 37 stoi barokowy, kilka razy przebudowywany PAŁAC KAISERSTEINÓW (palác Kaisersteinský), na mapce nr 5, z umieszczonym na balkonie herbem rodziny (1720). Budynek wieńczy attyka z alegorycznymi rzeźbami czterech pór roku.
Obok pod nr. 36 znajduje się DOM U SPLAVINU na mapce nr 6, w którym mieściła się już ok. 1502 r. typografia Bartłomieja z Netolic, a później kolejna drukarnia Jana Arnolda z Dobroslavína (2. poł. XVII w.). Dziś warto obejrzeć na barokowej fasadzie duży fresk ze sceną Ukoronowania Panny Marii (ok. 1720).
Na parceli nr 35 zaś wznosi się gmach dawnego RATUSZA Małej Strany na mapce nr 7. Sięgający swymi dziejami XV w., budynek w dzisiejszym kształcie reprezentuje styl późnorenesansowy (1617 – 30). Wewnątrz obecnie mieści się tzw. Malostranská beseda, organizująca wiele ciekawych imprez kulturalnych (koncerty, wystawy itd.). Jedna z pamiątkowych tablic przypomina, że w tym niegdyś najświetniejszym obiekcie miasta spisana została w 1575 r. tzw. konfesja czeska jako wyraz dążenia części niekatolickich stanów czeskich do zagwarantowania sobie prawa do swobodnego odprawiania nabożeństw (co stało się faktem jednak dopiero w 1609 r.).
Kościół i jak gdyby przytulone do niego kamienice, wypełniając środek rynku, dzielą go równocześnie na dwie wyraźne części. Na pierwszej północnej pod nr. 7 wznosi się pałac należący niegdyś do rodziny Šternberków z fasadą z 2. poł. XVII w., pod nr. 6 zaś stoi pierwotnie renesansowy, a po 1763 r. zbarokizowany Dom Smiřickich na mapce nr 8. Ten ostatni wart jest wzmianki ze względu na jego właścicieli. Rodzina Smiřickich należała do najbogatszych czeskich feudałów. Albrecht Jan w tym właśnie domu gościł przywódców czeskiej opozycji, którzy 22 kwietnia 1618 r. podjęli decyzję o powstaniu stanowym i defenestracji. Klęska pod Białą Górą przypieczętowała los Smiřickich, ich majątek zagarnął chciwy Albrecht Wallenstein (posiadający w pobliżu wspaniałą rezydencję).
Ze znajdujących się z tyłu kościoła św. Mikołaja obiektów warto obejrzeć typową XVIII-wieczną Kolumnę Świętego Trójcy na mapce nr 9 stawianą po przezwyciężeniu zarazy oraz Pałacu Karola Z Lichtensteinu (nr 258) – na mapce nr 10, który zasłynął jako kierujący krwawymi represjami wobec opozycji antyhabsburskiej w dobie wojny trzydziestoletniej (główny sprawca kaźni na Starym Mieście w 1621). Elewacja pałacu pochodzi z przebudowy, którą w 1791 r. przeprowadził architekt M. Hummel.
Warto jeszcze wspomnieć o jedynym czysto renesansowym budynku na placu (nr 261) – Pod Złotym Lwem na mapce nr 11, z 1587 r., gdzie znajduje się stara winiarnia U Mecenáše.
Teraz idziemy do północno-zachodniego skraju placu i wkraczamy w ul. Jana Nerudy – znanego XIX-wiecznego czeskiego pisarza, który wsławił się głównie baśniowymi opisami tej dzielnicy (zob. Miasto oczyma jego mieszkańców) i który również spędził życie na tej ulicy – w domu Pod Dwoma Słońcami (nr 233). Przy początku ulicy jeszcze w pierwszej dekadzie XVIII stulecia stała brama Strahovska wchodząca w skład murów miejskich Małej Strany (zgodnie z nazwą prowadziła do Strahova oraz do drugiego praskiego miasta – do Hradczan).
Reprezentacyjne, niegdyś renesansowe, dziś przeważnie klasycystyczne elewacje kamienic stojących wzdłuż tej ulicy świadczą o jej minionych zaszczytnych funkcjach, niegdyś bowiem przebiegała tędy droga królewska. Przejdziemy obok bądź zatrzymamy się w znanej PIWIARNI U KOCOURA na mapce nr 12. Wzmocnieni kufelkiem, nie przegapmy jednak kilku ważnych obiektów znajdujących się przy ul. Nerudy.
Pod nr. 210 zobaczymy dom oznaczony trojgiem skrzypiec. To tutaj w latach 1667 – 1748 mieszkały trzy rodziny znanych czeskich lutników, a wśród nich najsławniejszy Tomasz Edlinger.
Budynek pod nr. 256 to PAŁAC MORZINSKÝ na mapce nr 13, przebudowany w latach 1713 – 14 dla hr. Václava z Morzinů w jedną z najokazalszych barokowych rezydencji praskich z attyką ozdobioną alegoriami czterech stron świata oraz dnia i nocy, jak również dwiema postaciami Maurów podtrzymujących balkon. Na kamienicy naprzeciw zachował się fragment XVI-wiecznej polichromii.
Pod nr. 24 znajdują się zabudowania klasztoru Teatynów, zwanych tutaj kajetanami, z KOŚCIOŁEM PANNY MARII (kostel P. Marie u kajetánů), na mapce nr 14, zbudowanym w latach 1691 – 1717. Po uprzedniej kasacji teatynów, w refektarzu w 1. poł. XIX w. działał ważny dla czeskich dziejów narodowy teatr Josefa K. Tyla.
Dom POD ZŁOTĄ KORONĄ (nr 249) na mapce nr 15 zachwyci nas renesansowym wystrojem, dwoma dziedzińcami i wspaniałym ogrodem.
Pod nr. 244 stoi kamienica o wdzięcznej nazwie OSIOŁEK U ŻŁOBU na mapce nr 16 posiadająca wysokiej klasy artystycznej fasadę barokową z 1706 r. Należała do znanej praskiej rodziny snycerzy i stolarzy Nonnenmacherów, a w latach 30. XIX stulecia swój sklep prowadzili tutaj rodzice Jana Nerudy, który inspirowany atmosferą właśnie tego zakątka, napisał był swoje Malostranské povídky.
Pod nr. 240 stoi rokokowy PAŁAC BRETFELDSKÝ na mapce nr 17 – wybudowany dla Josefa z Bretfeldu po 1765 r. Właściciel pałacu był znanym miłośnikiem starożytności, kolekcjonerem i zbieraczem książek, rękopisów i rycin pochodzących najczęściej z kasowanych właśnie w duchu józefinizmu klasztorów. Gośćmi pana na Bretfeldzie byli m.in. Wolfgang Amadeusz Mozart i Giovanni Jacoppo Casanova.
Domy pod nr. 219 i 220 są pamiątkami przeszłości praskiej medycyny. Tu w 1749 r. otwarto pierwszą przychodnię miejską oraz od 1821 r. działała znana APTEKA DITTRICHA („Pod Złotym Lwem”) na mapce nr 18. Obecnie mieści się tutaj ekspozycja dziejów lecznictwa Muzeum Narodowego (Expozice Historických Lékáren), ul. Nerudova 32, otwarte w sezonie od godz. 12.00, sb. – nd. w godz. 10.00 – 18.00, poza sezonem nieco krócej.
W końcu ulicy bierzemy ostry zakręt w prawo i wspinamy się ul. Ke Hradu w kierunku rynku hradczańskiego. Wszyscy ci, którzy pragną jeszcze spędzić nieco czasu na Małej Stranie, powinni skierować swe kroki na północ od rynku, na ul. Valdštejnską, by zobaczyć pałac słynnego wodza z XVII stulecia (można to także uczynić po zwiedzeniu zamku królewskiego). Zmierzając na południe od rynku, warto przejść ul. Karmelitską i obejrzeć szereg pamiątek architektury zlokalizowanych przy jej przecznicach. Osobną atrakcją z całą pewnością jest spacer alejkami zielonego kompleksu parkowego Petřín.
Opuszczając Hradczany schodami zamkowymi z 1674 r., dochodzimy do ul. Thunovskiej. Przy końcu schodów po prawej stronie wznosi się pałac panów z Hradca zwany też Pałacem Thunovskim na mapce nr 19. Budowlę wieńczą charakterystyczne dla czeskiego renesansu szczyty, wśród których odnajdziemy centralnie umieszczony herb założycieli pałacu – Jáchyma i Adama z Hradca (1564). Nad portalem wejściowym zaś widnieje herb Jerzego Slavaty, z którym należy wiązać przebudowę pałacu w stylu barokowym wg projektu architekta Giovanniego Domenico Orsi de Orsiniego (2. poł. XVII w.).
Skręcamy w ul. Snemovní, której nazwa nawiązuje do budynku pałacu wzniesionego tu przez hr. Maxa Thuna w latach 1694 – 1701 i przebudowanego potem na PARLAMENT (snemovna ‘izba parlamentu’) na mapce nr 20. To tutaj obradowała izba wyższa Zgromadzenia Narodowego za pierwszej republiki i to tutaj 14 listopada 1918 r. raz na zawsze od tronu czeskiego odsądzeni zostali Habsburgowie.
Przez plac U Zlaté Studne podążamy do Valdštejnskiego nám., skąd już tylko krok do najstarszej budowli wczesnobarokowej w Pradze. Pałac Wallensteina (Valdštejnský palác) na mapce nr 21 wraz z przyległymi ogrodami zajmuje rozległy obszar pomiędzy ulicami Valdštejnską i Letenską. Pałac wzniesiono dla cesarskiego generalissimusa Albrechta von Wallensteina w latach 1624 – 30 na miejscu 23 dawnych domów i trzech ogrodów. Rozmach założenia kompleksu miał konkurować swym przepychem z pobliską rezydencją królewską. Do pracy zatrudniono wielu artystów pochodzenia włoskiego, m.in. architektów Andreę Spezza i Nicola Sebregondi, a od 1628 r. Francesca da Gagliano Pieroni.
Wnętrza pałacu musiały być przebogate, skoro inwentarz skonfiskowanych po śmierci właściciela nieruchomości wykazywał m.in. 185 ozdobnych opon brukselskich oraz 65 kobierców.
W głównym skrzydle na uwagę zasługuje główna sala, tzw. rycerska, ozdobiona stiukowym plafonem, gdzie wśród rozmaitych symbolicznych geniuszy i panoplii znajduje się wspaniały wizerunek Wallensteina jako triumfującego boga Marsa (1630). Przed salą, przy schodach, jest wejście do kaplicy pałacowej, która zajmuje oba piętra pałacu i przyozdobiona jest malunkami wyobrażającymi legendę o św. Wacławie.
Do pałacu od strony ul. Letenskiej przylegają piękne ogrody (Valdštejnská zahrada). O ile sam pałac jako reprezentacyjny budynek rządowy nie jest udostępniany, to od wschodu do zachodu słońca szerokie podwoje otwierają przed turystami właśnie ogrody.
Najciekawszą ich atrakcją, a zarazem najbardziej znanym elementem całego zespołu, jest tzw. sala terrena (przylega do pałacu od strony ogrodów), którą tworzą trzy monumentalne łuki arkadowe z przedstawieniami wojny trojańskiej (przemalowane w XIX w.). Tę część pałacu ukończono już w 1627 r., tworząc w pobliżu z jednej strony sztuczną grotę (ze stalagmitami i stalaktytami), a z drugiej gustowny salonik, gdzie obecnie mieści się kawiarenka ozdobiona scenami mitologicznymi (m.in. wyprawa Argonautów po złote runo).
Idąc ul. Valdštejnską, miniemy po drodze pod nr. 162 Pałac Ledeburski na mapce nr 22 wzniesiony z połączenia dwu renesansowych domów po 1717 r., a potem rozbudowany w połowie XIX w. dla Adolfa hr. Ledebour.
Koniec XVII w. pamięta terasowy ogród rozłożony z tyłu pałacu. Pod nr. 158 obejrzeć trzeba ..... Pałac Pálffyovský na mapce nr23 z XVII w., należący najpierw do Wallensteinów, potem do Fürstenbergów, również ozdobiony ciekawym ogrodem, przebudowywany na początku XVIII i w połowie XIX w.
Pod nr. 154 znajduje się kolejny barokowy pałac, w którym dziś obraduje senat Republiki Czeskiej (pałac Kolovratský). Za nim wśród ogrodów kryje się niewielki, ale ładny Pałacyk Černínskiego na mapce nr 24 z 1770 r. (nr 155). Wspomniany ogród został założony w latach 1769 – 89 i zaopatrzony w terasy, altany i paradne balustradowe schody. Na końcu tego rzędu reprezentacyjnych budowli stoi Pałac Fürstenbergów (nr 153) na mapce nr 25 zbudowany w latach 1743 – 47 wg projektu architekta Františka Maximiliána Kaňki. W 1822 r. majętność tę przejął Karel Egon Fürstenberg, członek Królewskiego Towarzystwa Naukowego, kolekcjoner pamiątek starożytności, przedstawiciel jednej z najbogatszych rodzin na ziemiach czeskich. Do Fürstenbergów należały rozległe dobra rozrzucone po całych Czechach (m.in. znany do dziś browar w Krušovicach). Obecnie w pałacu mieści się Ambasada Rzeczypospolitej Polskiej.
Ul. Valdštejnská kończy się obszarem zwanym na Małej Stranie Klárovem. Nazwa ta bierze swój źródłosłów od instytutu dla ociemniałych (Klárův ústav slepců), ul. Pod Bruskou 131, który został założony w 1832 r. przez prof. Aloisa Klára, a potem prowadzony przez jego syna Pavla. W kompleksie instytutu-przytułku można obejrzeć XIX-wieczną kaplicę z malunkiem Chrystus autorstwa V. Kandlera oraz Czterech Ewangelistów A. Lhoty.
Stąd okrążając ogrody pałacu Wallensteina, podążamy na zachód ul. Letenską, zamieszkaną w XVI w. przez niemal samych włoskich malarzy i złotników. Po drodze mijamy pod nr. 120 sporych rozmiarów Pałac Thurn-Taxisów na mapce nr 27 zbudowany w latach 1707 – 25, dawną siedzibę praskich architektów.
Pod nr. 525 wznosi się masywna bryła gmachu Ministerstwa Finansów Republiki Czeskiej na mapce nr 27, przebudowanego z dawnego klasztoru Klarysek w końcu lat 20. XX w. (w murze zachował się portal z płaskorzeźbionym przedstawieniem Świętej Rodziny z ok. 1720).
Nieco dalej po drugiej stronie ulicy znajduje się budynek dawnego Browaru U Sv. Tomáše na mapce nr 28 założonego w 1358 r. Browar po licznych perypetiach funkcjonował jeszcze przed I wojną światową, a w końcu XIX w. w miejscowej restauracji spotykała się grupa praskich literatów i artystów – tzw. Mahabharata.
Do browaru, na rogu z ul. Tomášską, przylega ciekawy Kościół Św. Tomasza (kostel sv. Tomáše) na mapce nr 29. Założony w XIII w. za panowania Wacława II, był świątynią augustianów. Choć obecny wygląd świątyni pochodzi z 1. poł. XVII w., to w jej bryle ciągle widoczne są elementy dawnego – jednego z największych w Pradze – gotyckiego założenia: sklepienia żebrowe, przypory i służki.
W dobie kalikstyńskiej świątynia była głównym kościołem katolików. Tutaj w XVI w. pracował słynny czeski kronikarz Václav Hájek z Libočan. Potężne gotyckie wnętrze kościoła (sklepienie nawy wysokie na 24 m), wzniesionego na planie bazyliki typu mendykanckiego, zostało zbarokizowane w latach 20. XVIII w. wg projektu Kiliana I. Dientzenhofera.
Główny portal wejściowy z początku XVII w. zdobi rzeźba św. Augustyna, nad wejściem bocznym zaś zobaczymy kamienną figurę św. Tomasza. Dość bogate wyposażenie pochodzi w większości z 2. poł. XVII i 1. poł. XVIII stulecia.
Wróciliśmy na rynek Małej Strany. Z Malostranskiego nám. na południe wiedzie ul. Karmelitská. Po prawej stronie miniemy późnorenesansowy PAŁAC VRTBÓW (1631) na mapce nr 30 z barokowym ogrodem, w którym znajduje się doskonały taras z widokiem na Hradczany i Małą Stranę oraz szereg rzeźb autorstwa M.B. Brauna i F.M. Kaňki.
Idąc dalej na południe, także po prawej stronie ulicy miniemy kościół Matki Boskiej Zwycięskiej (kostel Panny Marie Vítezné) na mapce nr 31. Typowa, bezwieżowa sylweta ze standardową dla baroku fasadą nie zachęca do zwiedzenia wnętrza. Lecz wielu turystów nie omija tego miejsca, a to za sprawą znajdującej się tu – w jednej z bocznych kaplic – łaskami słynącej figurki Praskiego Dzieciątka (Pražské Jezulátko).
Kościół postawiony w latach 1611 – 13 jako zbór luteranów w 1624 r. (po klęskach protestantów w wojnie trzydziestoletniej) przejęli karmelici bosi. Ci przemianowali też wezwanie świątyni z Najświętszej Trójcy na MB Zwycięskiej w podzięce za wiktorię odniesioną nad buntownikami przez „arcykatolickich” Habsburgów pod Białą Górą. Zakonnicy sprawowali nad świątynią pieczę aż do kasaty w 1784 r., potem kościół zamieniono w farę.
Wspomnianą figurkę, wykonaną z wosku w stylu renesansowym, o proweniencji hiszpańskiej, oddała tutejszym zakonnikom w 1628 r. Polyxena z Lobkovic. Podobno miała rzec wówczas do ojców: Miejcie ją w poważaniu, a dobrze się wam wieść będzie. I rzeczywiście już wkrótce cesarz Ferdynand II darował klasztorowi część dochodów z czeskiej komory celnej oraz udzielił pozwolenia na dopuszczenie zakonników do stołu cesarskiego (chodziło oczywiście o wydawanie produktów żywnościowych, a nie o rzeczywiste biesiadowanie z cesarzem). Za sprawą figury kościół szczęśliwie ocalał podczas okupacji szwedzkiej Małej Strany i Hradczan w 1648 r., kiedy szwedzki generał Königsmark wydał zakonnikom żelazny list ochronny, a w klasztorze urządził lazaret. Parcela, na której stoi kościół, kryje w sobie morowy cmentarz z XVI w.
Pod posadzką kościoła znajduje się krypta ze zmumifikowanymi ciałami zakonników, a w mur dawnego klasztoru wprawiono tablicę ku czci wszystkich dzieci umęczonych podczas II wojny światowej.
Na wschód od ul. Karmelitskiej rozciąga się kwartał określany mianem Kampa. Najlepiej tam dojść, skręcając w ul. Říční i przechodząc obok Kościoła Jana Chrzciciela Na Prádle (kostel sv. Jana Křtitele Na prádle) na mapce nr 32. To dość ciekawa świątynia pochodząca z ok. 1240 r., po reformach józefińskich wespół z sąsiednim szpitalem zamieniona w pralnię (stąd ten niecodzienny przydomek). Na ścianach kościoła w latach 30. XX w. odsłonięto gotyckie freski przedstawiające najprawdopodobniej scenę wotywną – św. Jakuba i klęczącego przed nim donatora. Za kościołem, idąc wprost na wschód, docieramy do Nabrzeża Małej Strany (Malostranské nábřeží).
Tu pomiędzy kanałem Čertovka a nurtem Wełtawy leży owa osławiona Kampa, czasem określana mianem Praskiej Wenecji, a to ze względu na malownicze domki i młyny, których mury wyrastają tam wprost z wody. Jeszcze w XIV w. tę było nie było wyspę zwano po prostu Ostrowem. Obecną nazwę tłumaczy się rozmaicie; za historykami czeskimi powtórzyć można ponoć najbardziej prawdopodobną wykładnię, wywodząc ją od nazwiska jednego z XVII-wiecznych właścicieli tutejszej kamienicy, Tychona Gansgeba z Kampu. Od 1599 r. Kampa była miejscem dorocznych targów; do dziś handluje się tutaj wysokiej jakości ceramiką. Większą część Kampy zajmują Ogrody Michnowskie.
Każdy turysta obowiązkowo musi zobaczyć pod nr. 503 Młyn Václava Sovy Z Liboslavě na mapce nr 33 (młynarza żyjącego w XV w.), gdzie przez pewien czas w XVI stuleciu funkcjonowała drukarnia. Tu też znajduje się Pałac Lichtenštejnów na mapce nr 35 (tuż nad Wełtawą, pod nr. 506), który wystawiony w latach 1684 – 96, od roku 1831 stał się własnością Josefa z Lichtenštejna.
Plac Maltański
Na koniec zajrzyjmy jeszcze na Maltézské nám., gdzie stoi Kościół Marii Panny Pod Łańcuchem (kostel Panny Marie pod řetezem) na mapce nr 35. Plac Maltański swą nazwę zawdzięcza joannitom, dla których wzniesiono tę świątynię. Kościół rycerzy maltańskich powstał w XII w. jako budowla romańska – o dzisiejszym kształcie zadecydowała przebudowa gotycka z XIV w. i barokowa z XVII stulecia.
Od placu Maltańskiego odchodzi ul. Lázeňská, gdzie pod nr. 285 stoi dom Pod Złotym Jednorożcem na mapce nr 36, który niegdyś gościł nie byle jakie persony. Budynek ów powstał w połowie XIX w. poprzez złączenie dwu domów – XIV-wiecznej łaźni i dawnego świetnego hotelu (XVII – XIX w.), w którym przebywali m.in. car Piotr I, Ludwik van Beethoven i francuski pisarz Chateaubriand, a w 1800 r. bal urządził tutaj sławny wódz rosyjski Aleksander Suworow.
wzgórza Petřín
I tu pora zakończyć naszą wycieczkę uliczkami Małej Strany. Latem jednak, aby dać odpocząć oczom zmęczonym podziwianiem architektury, trzeba koniecznie przeznaczyć nieco czasu na spacer zielonymi dróżkami wzgórza Petřín. Tu w 1891 r. odbyła się wielka Jubileuszowa Wystawa Praska (rodzaj targów) i z tej okazji na wzgórzu wzniesiono wówczas pomniejszoną imitację Wieży Eiffla (Rozhledna na Petříne – 60 m) na mapce nr 37, z której do dziś rozciąga się wspaniały widok na Pragę (otwarta w sezonie codziennie w godz. 10.00 – 20.00).
W sąsiedztwie zbudowano z drewna neogotycki zamek, tzw. Labirynt (Bludište na Petříne) na mapce nr 38 – był to pierwotnie pawilon wystawowy Klubu Czeskich Turystów, wzniesiony jako kopia średniowiecznej bramy wyszehradzkiej. Wewnątrz znajduje się istny lustrzany labirynt (są tu także krzywe zwierciadła) oraz diorama pokazująca potyczkę studentów praskich z wojskami szwedzkimi w 1648 r. (Labirynt otwarty jest w sezonie codziennie w godz. 10.00 – 19.00).
Trzecim obiektem wartym obejrzenia jest bryła Kościoła Św. Wawrzyńca na mapce nr 39, pierwotnie romańskiego, przebudowanego w XVIII w.
Na teren wystawowy kursuje od 1891 r. kolejka linowa. Dogodnie jest dojść stąd na Strahov (stadion, akademiki, klasztor) i Hradczany (Zamek Praski). Ze Strahova przez Petřín do Újezdu poprowadzony został jeszcze za panowania Karola IV tzw. mur głodowy. Jego nazwa ściśle wiąże się z ludźmi, którzy go wznosili – była to biedota praska, której w ten sposób starano się dać grosz na przeżycie ciężkich czasów.
Idąc na południowy wschód, dotrzemy wzdłuż muru do Planetarium (Štefánikova hvezdárna) na mapce nr 40, czynnego codziennie (prócz pn.) w sezonie w godz. 14.00 – 18.00, 20.00 – 22.00, w sb. i nd. już od 10.00.
Dalej na południe za murem głodowym znajduje się urocza, niewielka, drewniana Cerkiew Św. Miachała na mapce nr 41 z oddzielną dzwonnicą typu wołoskiego. Jest to niezwykły obiekt muzealny – dar ukraińskiej społeczności Mukaczewa na Rusi Zakarpackiej z 1929 r. (ta część Ukrainy wówczas należała do Czechosłowacji, po II wojnie światowej została wcielona do ZSRR).
poleca:
