Ludzie wyparli inne duże ssaki

Analizując dane pochodzące z 1500 roku, naukowcy ustalili, że o ponad połowę zmniejszyły się zasięgi występowania co najmniej 35 proc. ssaków ważących ponad 20 kg. Badania opublikowane w "Journal of Mammalogy" prowadził zespół z Princeton University oraz eksperci amerykańskiej gałęzi grupy ochrony przyrody WWF.

Autorzy pracy porównali obecne zasięgi występowania 263 największych ssaków lądowych i tereny, gdzie były one obecne 500 lat temu. Okazało się, że największych strat doświadczyły gatunki bez szczególnych wymagań siedliskowych, jak np. tygrysy, lamparty, lwy, bizony, łosie i wilki. Z geograficznego punktu widzenia najlepiej mają się duże ssaki z części świata, obejmującej Australię, Nową Zelandię, Nową Gwineę oraz wyspy położone głównie we wschodniej części Indonezji.

W stosunku do 500 lat temu zachowało się ich tam nawet 68 proc. Na drugim końcu skali znalazła się Azja południowo zachodnia, która obecnie posiada zaledwie jeden proc. dawnej megafauny. "Być może najbardziej uderzającym efektem badań jest to, że 109 miejsc, w których zachowały się te same duże ssaki, co w roku 1500, są albo małymi, intensywnie zarządzanymi i zamkniętymi terenami, albo miejscami skrajnych warunków" - zwraca uwagę główny autor badań, John Morrison z WWF.

Jak wyjaśnia, chodzi o rejony zbyt gorące i suche, zbyt mokre albo zmarznięte lub też tak bagniste, że człowiek nie może tam intensywnie działać. Naukowcy podkreślają, że duże ssaki są bardzo ważne dla zachowania ekologicznej równowagi. "Duże zwierzęta mięsożerne najczęściej decydują o liczbie, sposobie rozmieszczenia i zachowaniu swoich ofiar" - napisali. Tymczasem wielcy roślinożercy pełnią rolę ekologicznych inżynierów, wpływających na strukturę i skład gatunkowy roślinności w swojej okolicy. Obie grupy zwierząt intensywnie wpływają na środowisko w sposób, który wykracza poza proste oddziaływania pomiędzy dwoma gatunkami, np. poprzez łańcuch pokarmowy. (PAP)