Znalezisko z epoki kamienia na Rzeszowszczyźnie

"Zachowana jest część udowa obu nóg oraz podbrzusze; nogi co najmniej w części górnej były ze sobą połączone, a krok został ukazany przy pomocy wgłębienia. Niewielka, odstająca krawędź może być pozostałością podbrzusza znaczniejszych rozmiarów lub też nadmiernie zaokrąglonych pośladków, czyli tzw. steatopygii, która jest częstą formą przedstawień neolitycznych.

Brak jest śladów zdobień" - opisuje dr Aleksander Dzbyński, kierownik prowadzonych w Zwięczycy badań archeologicznych. Zachowane wymiary figurki to: długość - 71 mm., szerokość - 51 mm., grubość - 28 mm. "Zakładając, że twórca zachował proporcje ciała ludzkiego, figurka musiała mieć około 20 cm wysokości" - dodaje mgr Maciej Dębiec - znalazca figurki. Archeolodzy przypuszczają, że figurka przestawiała kobietę. "Zachowany fragment nie posiada jakichkolwiek cech płciowych, choć we wczesnym neolicie europejskim znane są głównie przedstawienia żeńskie.

Można zatem przypuszczać, że mamy do czynienia prawdopodobnie z przedstawieniem żeńskiej postaci stojącej" - zastanawiają się archeolodzy. "Zamierzamy poddać ten fragment specjalistycznym badaniom, żeby odpowiedzieć sobie na pytanie, czy figurka została złamana intencjonalnie czy też nie. Tak się bowiem składa, że złamania neolitycznych figurek ceramicznych były często wykonywane umyślnie i miały charakter specyficznego kodu w komunikacji międzyludzkiej. Badania nad tym zjawiskiem mają ogromny potencjał poznawczy i należą do najciekawszych tematów tzw. archeologii kognitywnej" - zaznacza dr Dzbyński. Fragment figurki ze Zwięczycy nie jest jedynym tego rodzaju znaleziskiem z ziem Polski.

Najbliższe analogiczne, związane z wczesnym neolitem wystąpiły dotąd na osadzie w Gwoźdźcu, gdzie znaleziono fragment nogi oraz domniemany fragment główki odkryty w Łańcucie. Osada w Zwięczycy została założona przez pierwszych rolników utożsamianych z archeologiczną kulturą ceramiki wstęgowej rytej, która nazwę swą wzięła od charakterystycznego sposobu zdobienia powierzchni glinianych naczyń. Według datowania C14 osada miała funkcjonować w okresie pomiędzy 5200-4900 BC czyli około 7 tys. lat temu.