50. rocznica powołania Ochotniczych Hufców Pracy
13 czerwca 1958 roku uchwałą Rady Ministrów powołano Ochotnicze Hufce Pracy, których zadaniem miało być niesienie pomocy w rozwijaniu gospodarki narodowej oraz stworzenie młodzieży możliwości zdobywania podstawowych umiejętności zawodowych. Hufce działają do dziś.
Ochotnicze Hufce Pracy nawiązywały do tradycji Junackich Hufców
Pracy, które zostały powołane do życia dekretem prezydenta
Ignacego Mościckiego z dnia 22 września 1936 roku.
Ochotnicze Hufce Pracy (OHP) powstały 13 czerwca 1958 roku na
mocy uchwały Rady Ministrów Nr 201/58. Za ich główne zadanie
uznano niesienie pomocy w rozwijaniu gospodarki narodowej oraz
stworzenie młodzieży możliwości zdobywania podstawowych wiadomości
zawodowych.
Uchwała Rady Ministrów zobowiązała zainteresowane
ministerstwa i rady narodowe oraz inne organa państwowe do
udzielenia pomocy OHP w celu właściwego wykonywania podejmowanych
zadań.
Rekrutacja młodzieży do pierwszych hufców, które powstawały na
terenie Bieszczad trwała od 20 czerwca do 30 listopada 1958 roku.
Hufce zorganizowano w trzech miejscowościach: Mikołowie,
Przysłupie i Wetlinie. Łącznie przebywało w nich 1200 junaków.
Pracowali przy budowie kolejki wąskotorowej Rzepedź-Moczarne.
Po trzech miesiącach zaczęto tworzyć hufce na Śląsku. W
październiku 1958 roku powstał pierwszy stacjonarny hufiec pracy.
Młodzież w nim skupiona pracowała przy rozbudowie Zakładów
Chemicznych w Oświęcimiu. Równocześnie powstał hufiec pracy w
Zgorzelcu. Junacy pracowali w Turoszowie i Bogatyni na budowie
kopalni odkrywkowej węgla brunatnego.
Od kwietnia do czerwca 1959 roku rozpoczęły działalność hufce
pracy przy częstochowskim oraz szczecińskim przedsiębiorstwie
budownictwa miejskiego. Następne hufce zostały zorganizowane m.in.
w Rudzie Śląskiej, Sosnowcu, Jastrzębiu Zdroju, Chorzowie,
Jaworznie, Poznaniu, Zabrzu-Makoszowych, Bielsku-Białej oraz
Kędzierzynie.
W lipcu 1959 roku brygada junaków OHP wyjechała na budowę
autostrad do Jugosławii.
Pod koniec 1959 roku istniało już 39
hufców, skupiających blisko 3,5 tys. młodzieży. W 30 hufcach były
telewizory, działało 10 amatorskich zespołów artystycznych i 115
sekcji sportowych. W lipcu 1960 roku rozpoczęły działalność
pierwsze wakacyjne hufce pracy, które pomagały rolnikom przy
żniwach. W 1961 roku w lipcu i sierpniu zorganizowana została
Akcja Letnia OHP, w której uczestniczyło 3,5 tys. uczniów i
studentów.
21 lutego 1963 roku minister oświaty wydał zarządzenie w sprawie
opieki i nadzoru pedagogicznego nad działalnością szkolnych OHP.
We wrześniu 1964 roku rozpoczęły działalność pierwsze hufce pracy
dla młodocianych. W latach późniejszych powołane zostały do życia
m.in. hufce melioracyjne. W 1964 roku funkcjonowało już prawie 370
hufców skupiających blisko 9 tys. dziewcząt i chłopców w wieku 16-
17 lat. 30 proc. spośród nich nie posiadało wykształcenia
podstawowego. W hufcach stacjonarnych młodzież miała szansę
zdobycia zawodu.
6 stycznia 1967 roku minister obrony narodowej wydał zarządzenie
w sprawie zasad powoływania uczestników OHP do zasadniczej służby
wojskowej. To poszerzyło zadania OHP o możliwość odbywania przez
junaków służby wojskowej.
W kwietniu 1967 roku powstał w Warszawie
hufiec, którego junacy pracowali później na budowach wielu osiedli
warszawskich m.in. Za Żelazną Bramą, Stegny i Bielany. W roku 1968
powstały hufce w Gdyni, Olsztynie i Jasienicy.
18 czerwca 1970 roku zostało podpisane porozumienie pomiędzy
prezesem Zarządu Związku Zakładów Doskonalenia Zawodowego a
Komendantem Głównym OHP w sprawie dalszego rozwoju form szkolenia
i podnoszenia kwalifikacji zawodowych junaków z OHP. W zależności
od rodzaju hufca zaczęto prowadzić różne formy szkolenia
zawodowego, zapewniając ośrodki szkoleniowe, pomoce naukowe,
skrypty i kadrę pedagogiczną.
W 1972 roku rozpoczął działalność hufiec, którego członków
zatrudniono przy budowie fabryki samochodów małolitrażowych w
Tychach. W tym samym roku OHP pomagało przy odbudowie Zamku
Królewskiego w Warszawie. W 1973 roku młodzież z OHP pracowała na
budowie Huty "Katowice". W 1976 roku po raz pierwszy w całym kraju
trwała akcja - prowadzona wspólnie z Polskim Radiem - "Wakacje za
własne zarobione pieniądze". 16 grudnia 1982 roku Rada Ministrów
wydała Uchwały Nr 260 i 261 w sprawie dalszego rozwoju
Ochotniczych Hufców Pracy i tworzenia oddziałów obrony cywilnej w
OHP.
W 1990 roku wyprowadzono ze struktur OHP oddziały obrony cywilnej
i oficerów zawodowych WP.
Nowe, cywilne kierownictwo OHP przy
udziale związków zawodowych zrzeszających pracowników OHP,
opracowało i przedstawiło komisjom parlamentarnym materiały
uzasadniające dalszą konieczność funkcjonowania OHP. Argumenty
zostały zaakceptowane, a OHP uznano za instytucję ważną dla
państwa. Znalazło to swój wyraz w stosownych zapisach o roli i
zadaniach OHP w dwóch ustawach - o systemie oświaty oraz o
zatrudnieniu i bezrobociu. Na tej podstawie Rada Ministrów
rozporządzeniem z dnia 8 września 1992 roku w sprawie Ochotniczych
Hufców Pracy sprecyzowała zasady ich funkcjonowania w nowych
warunkach społeczno-gospodarczych kraju.
Ochotnicze Hufce Pracy działają do dziś.
Są jednostką budżetową
funkcjonującą na mocy ustawy o promocji zatrudnienia na terenie
całego kraju. OHP wykonują zadania państwa na rzecz młodzieży
powyżej 15. roku życia i bezrobotnych do 25. roku życia w zakresie
zatrudnienia (według danych OHP corocznie z tej formy pomocy
korzysta ok. 0,5 mln młodych ludzi). Hufce zajmują się także
przeciwdziałaniem marginalizacji i wykluczeniu społecznemu
młodzieży, a także wypełniają zadania w zakresie jej kształcenia i
wychowania (tu co roku OHP notuje ok. 32 tys. młodzieży
poszukującej wsparcia). (PAP)
ostatnia zmiana: 2008-06-12
poleca:
