Nanocząstki dostarczą insulinę

Polimerowy materiał utworzony jest z pochodnych kwasu bornego (ang. boronic acid) oraz pochodnych węglowodanowych. Dodatek reszt cukrowych do łańcucha polimerowego redukuje obserwowaną wcześniej toksyczność materiałów zawierających kwas borny, dzięki temu materiał ten można bezpiecznie stosować w żywych organizmach.

Skład chemiczny polimeru ułatwia proces samoorganizacji, dzięki czemu zawieszony w insulinowym roztworze polimer samoczynnie przybiera formę szczelnych kulek, zawierających w swym wnętrzu cząsteczki insuliny.

Za szczelność nanocząstek (magazynów insuliny) odpowiedzialne jest wiązanie pomiędzy resztą kwasu bornego, a fragmentem cukrowym polimeru. Tym samym, gdy w otoczeniu nanocząstek znajdzie się glukoza, następuje rozluźnienie struktury nanomagazynów, dzięki czemu uwalniania jest z wnętrza insulina.

Jeżeli stężenie glukozy zostanie obniżone, kwas borny związany z polimerem ponownie łączy się z polimerowymi resztami węglowodanowymi. Tym samym proces zamykania i otwierania się nanocząstek może być powtarzany wielokrotnie.

Według naukowców, nowo opracowany nanomateriał po pewnych modyfikacjach może stać się nanotechnologiczną alternatywą dla dziś stosowanych metod dostarczania insuliny do ciała cukrzyka. Jednakże - czego nie ukrywają chińscy naukowcy - konieczne są dalsze intensywne badania. (PAP)